Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 58

302
KIRKJURITIÐ
að vera í friði. Það var árangurslaust, þótt hann væri stöðugt
að endurtaka mótmæli sín. Smalamir urðu endilega að böðlazt
með rollurnar inn á engjarnar hans, og hrossin gátu alltaf
einhvern veginn laumazt inn á komekrurnar hans á nóttunni.
Pakhom rak þau út, aftur og aftur, og íhugaði málið, en loks
brast hann þolinmæði og kærði þetta fyrir héraðsdómnum.
Hann vissi nú samt, að bændurnir gerðu þetta einungis vegna
landþrengsla, en ekki af illgirni. Samt varð þetta ekki þolað,
skepnumar myndu éta jörðina upp, í flag og örtröð. Hann
varð að kenna þeim leksíu.
Fyrst kenndi hann einum þeirra þessa leksíu fyrir rétti,
og þessu næst öðrum. Hann lét fyrst sekta einn, og svo annan.
Þetta vakti óvináttu og f jandskap gegn honum í huga bænda,
og nú tóku nágrannar hans að stela frá honum uppskeru
hans með ráðnum huga. Einn maður fór inn í plantekru hans
að næturlagi, og barkfletti ekki færri en tíu linditré. Þegar
Pakhom reið þessa leið næsta dag og sá viðurstyggðina, varð
hann náfölur. Hann reið nær og komst að raun um, að börk-
urinn hefði verið rifinn í lengjum af trjánum og honum varpað
í allar áttir, og stofnar rifnir upp með rótum. Níðingurinn
hafði einungis skilið eftir þrjú tré, en stýft þó af þeim allar
greinamar. Hitt hafði hann hreinsað allt burt í þessum þræls-
legu hamfömm sínum. Pakhom varð óður af bræði. „Ó,“
hugsaði hann. „Ég vildi óska þess að ég vissi, hver hefir gert
þetta, ég skyldi fljótlega taka í lurginn á þrælnum." Hann
braut heilann um það fram og aftur, hver þetta gæti verið.
Ef það er einhver maður, þá hlýtur það að vera Semka, hugs-
aði hann. Svo fór hann að finna Semka, en hafði ekkert annað
upp úr því en hrokbullandi skammir og ókvæðis orð. Samt
sem áður varð hann æ sannfærðari um, að það hlyti að vera
Semka, sem verkið hefði unnið. Hann fór því í mál við hann,
og þeim var báðum stefnt að mæta fyrir rétti. Dómaramir sátu
og sátu á rökstólum og vísuðu málinu frá, sökum skorts á upp-
lýsingum og vitnaleiðslum. Þetta æsti Pakhom enn meir. Hann
jós blóðugum skömmum yfir báða, hreppstjórana og dómarana,
og mælti: „Þið, sjálfir dómararnir, eruð í bandalagi við þjóf-
ana. Ef þið væruð heiðvirðir menn, hefði ykkur aldrei til
hugar komið að sýkna Semka.“ Já, það var enginn vafi á
því, að Pakhom var illa liðinn, bæði hjá dómurum sínum og