Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 57

Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 57
LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN 301 að Barina hefði fallizt á að helmingurinn af kaupverðinu mætti standa ógreiddur eitt ár. Nú fylltist Pakhom öfund og hugsaði á þessa lund: Ef hinir kaupa allt landið, þá verð ég skilinn eftir úti á klakanum. Hann ráðfærði sig því við konu sína. Allir eru kófsveittir við að kaupa eitthvað,“ sagði hann, „og ég held því að hyggilegra sé fyrir okkur að kaupa 10 hektara. Við getum ekki haldið lífinu í okkur með búskap hér, ef þessu fer fram eins og horfir. Ráðsmaðurinn gleypir allar reitur okkar í fjársektir.“ Þau fóru því að hugsa um, með hvaða móti þau ættu að geta náð upp kaupverðinu. Þau höfðu lagt fyrir 100 rúblur. Og með því að selja folald og helminginn af býflugum sínum, auk þess að lána ungan son sinn í vinnumennsku, gátu þau með mestu harmkvælum aurað saman hálfu kaupverðinu. Pakhom kom þessu nú öllu í sjóð sinn, valdi 15 hektara lands og dálitla skógarrein með sölutimbri, og hélt til Barinu til að útkljá kaupin. Kaupin lukust með ágætum. Þau gáfu hvort öðru handsöl sín til staðfestu samningnum, og Pakhom lagði fram tryggingarféð. Þessu næst fór hann til borgarinnar, útfyllti kaupbréf og af- salsbréf (helmingur kaupverðsins þar og þá, og hinn helm- ingurinn að tveim árum liðnum) — og sjá, Pakhom var orðinn jarðeigandi. Enn fremur fékk hann lánaða nokkra fjárhæð hjá mági sínum og keypti fyrir hana sáðfræ. Hann sáði því samvizkusamlega á réttum tíma í þessa nýju eign sína, og fékk afburðagóða uppskeru. Áður en árið var liðið, gat hann því borgað, bæði Barinu og mági sínum að fullu. Og nú var hann orðinn fullgildur jarðeigandi. Þetta var hans eigið land, sem hann sáði, hans eigið hey, sem hann sló, hans eiginn eldiviður, sem hann hjó, og hans eiginn búpeningur, sem hann beitti. í hvert skipti sem hann reið um þessa óframseljanlegu jarðeign sína, annað hvort til að plægja eða líta eftir upp- skerunni og engjunum, þá réði hann sér trauðla fyrir gleði. Honum virtist sjálft grasið vera gerólíkt öðru grasi og blómin skreytast á annan hátt. Einu sinni, þegar hann hafði riðið yfir land sitt, var það reyndar — land. En nú, þótt það væri land, var það samt öðru vísi. Og þannig bjó Pakhom búi sínu langan tíma, og var ánægð- ur. Og, í sannleika sagt, þetta hefði farið vel, ef hinir bænd- umir hefðu lofað korninu hans Pakhoms og graslendinu hans
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.