Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 71

Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 71
LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN 315 sér. „Æ,“ hugsaði hann, „ég var of ginnkeyptur og ánægður með allt þetta, sem ég sá. Nú er allt glatað og ég mun aldrei ná markinu fyrir sólarlag.“ Angist hans varð einungis til þess að auka á mæði hans og andþrengsli, en hann hljóp enn. Skyrtan og buxurnar límdust við hann af svita og munnurinn var skrælþurr. í brjósti hans hömuðust tveir járnsmiðjubelgir, en í hjarta hans gnötraði undan heljarhöggum gufuhamars, en fætumir virtust vera að kurlast undan honum og vera ekki lengur hans eigin eign. Nú hafði hann sleppt allri umhugsun um jarðeign. Allt það, sem hann var að hugsa um, var að losna einhvem veginn við að þurfa að deyja af áreynslu. Samt gat hann ekki numið staðar, þótt hann væri svona hræddur við að deyja. „Að hafa komizt svona langt,“ hugsaði hann, „og verða svo að hætta við allt saman. Mikill asni halda þeir að ég hljóti að vera.“ En nú gat hann heyrt hvatningar-ópin og köllin í Baskirunum. Og hróp þeirra kveiktu í hjarta hans nýtt, andlegt hugrekki. Áfram, áfram hljóp hann á meðan hinir síðustu kraftar entust honum — og sólin var farin að snerta sjóndeildarhringinn. Jú, reyndar, en hann var nú líka kominn fast að marki. Hann gat séð fólkið á hólnum veifa til hans höndum og hvetja hann til að koma. Hann gat séð tófuskinnshúfuna liggja á jörðinni, og peningana ofan á henni, og Starshina sitja þar hjá, og þrýsta höndum að síðum. Skyndilega minntist Pakhom draums síns. „Ennþá á ég nægi- legt land,“ hugsaði hann, „ef Guð einungis vill þyrma lífi mínu, svo að ég geti búið þar. En hjarta mitt vekur hjá mér efa og kvíða fyrir því, að ég hafi orðið sjálfum mér að bana.“ Ennþá hljóp hann. Og í síðasta sinni leit hann á sólina. Hún var stór og rauð, hafði snert jörðina og var byrjuð að hníga niður fyrir sjóndeildarhringinn. Pakhom snerti hólinn í sama augnabliki og sólin settist. „Æ, æ,“ hrópaði hann í örvænt- ingu, vegna þess að hann hélt að allt væri glatað. Þá minntist hann þess skyndilega, að hann gat ekki séð þetta eins greini- lega neðan frá hólfitinni eins og fólkið frá hólnum fyrir ofan hann. Og að því myndi sýnast að sólin væri enn ekki setzt. Hann ruddist upp eftir hólbrekkunni — og þegar hann var að skreiðast þetta, sá hann að húfan lá þarna enn. Þá hrasaði hann áfram til falls — en rétt í því að hann skall niður, rétti hann út höndina í áttina til húfunnar — og snart hana.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.