Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 71

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
315
sér. „Æ,“ hugsaði hann, „ég var of ginnkeyptur og ánægður
með allt þetta, sem ég sá. Nú er allt glatað og ég mun aldrei
ná markinu fyrir sólarlag.“ Angist hans varð einungis til þess
að auka á mæði hans og andþrengsli, en hann hljóp enn.
Skyrtan og buxurnar límdust við hann af svita og munnurinn
var skrælþurr. í brjósti hans hömuðust tveir járnsmiðjubelgir,
en í hjarta hans gnötraði undan heljarhöggum gufuhamars,
en fætumir virtust vera að kurlast undan honum og vera ekki
lengur hans eigin eign. Nú hafði hann sleppt allri umhugsun
um jarðeign. Allt það, sem hann var að hugsa um, var að
losna einhvem veginn við að þurfa að deyja af áreynslu. Samt
gat hann ekki numið staðar, þótt hann væri svona hræddur
við að deyja. „Að hafa komizt svona langt,“ hugsaði hann,
„og verða svo að hætta við allt saman. Mikill asni halda þeir
að ég hljóti að vera.“ En nú gat hann heyrt hvatningar-ópin
og köllin í Baskirunum. Og hróp þeirra kveiktu í hjarta hans
nýtt, andlegt hugrekki. Áfram, áfram hljóp hann á meðan
hinir síðustu kraftar entust honum — og sólin var farin að
snerta sjóndeildarhringinn. Jú, reyndar, en hann var nú líka
kominn fast að marki. Hann gat séð fólkið á hólnum veifa
til hans höndum og hvetja hann til að koma. Hann gat séð
tófuskinnshúfuna liggja á jörðinni, og peningana ofan á henni,
og Starshina sitja þar hjá, og þrýsta höndum að síðum.
Skyndilega minntist Pakhom draums síns. „Ennþá á ég nægi-
legt land,“ hugsaði hann, „ef Guð einungis vill þyrma lífi
mínu, svo að ég geti búið þar. En hjarta mitt vekur hjá mér
efa og kvíða fyrir því, að ég hafi orðið sjálfum mér að bana.“
Ennþá hljóp hann. Og í síðasta sinni leit hann á sólina. Hún
var stór og rauð, hafði snert jörðina og var byrjuð að hníga
niður fyrir sjóndeildarhringinn. Pakhom snerti hólinn í sama
augnabliki og sólin settist. „Æ, æ,“ hrópaði hann í örvænt-
ingu, vegna þess að hann hélt að allt væri glatað. Þá minntist
hann þess skyndilega, að hann gat ekki séð þetta eins greini-
lega neðan frá hólfitinni eins og fólkið frá hólnum fyrir ofan
hann. Og að því myndi sýnast að sólin væri enn ekki setzt.
Hann ruddist upp eftir hólbrekkunni — og þegar hann var
að skreiðast þetta, sá hann að húfan lá þarna enn. Þá hrasaði
hann áfram til falls — en rétt í því að hann skall niður, rétti
hann út höndina í áttina til húfunnar — og snart hana.