Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 53

LÍTIÐ LJÓÐKORN
297
„Sálin vaki, þá sofnar líf.“
Hve yndislegt er að sofna þreyttur og útslitinn eftir langan,
sólheitan dag. Sofna sáttur við Guð og menn, sáttur við sinn
eigin vökudraum, sem hvergi rættist betur en í ljúfum friði
og blessaðri hvíld draumsællar nætur undir mildu bliki eilífra
vakandi stjömuaugna, við þögn, djúpa þögn óræðra geima.
Þar og hvergi betur en þar vakir sálin, hið eilífa í vitund
mannsins, vakir og nýtur svölunar af tærum uppsprettum lífs-
ins.
Og segðu mér, hvaða munur er á svefni og dauða? Er það
ekki aðeins stigmunur?
Svo endar litla bænin okkar íslenzku bamanna á ógleyman-
legum orðum, þrungnum af trausti og innileika:
„Sé hún ætíð í þinni hlíf.“
Hvorki vaka lífsins, né svefn dauðans fær veitt blessun og
frið, ef við erum ekki í vemd hins góða Guðs, sem eignaðist
mannlega mynd í Jesú Kristi.
Hans hlíf, hans varðgæzla er tákn þess, sem veitir manns-
hjartanu sælasta öryggiskennd og hreinasta gleði.
Og sú vernd bregzt aldrei þeim, sem fól sig á hendur þeim,
er sólina hefir skapað, þegar í bemsku.
Já, þetta em athuganir á björtustu geislum einnar smá-
perlu íslenzkrar tungu og kristindóms. Viltu ekki muna að
láta bamið þitt eignast sem flestar slíkar í fjársjóð hjarta
síns, áður en það kveður æskuheimili sitt og heldur af stað
út í örbirgð glaumsins.
Árelíus Níelsson.