Kirkjuritið - 01.04.1951, Síða 60

150
KIRKJURITIÐ
undan er mikið af móðgandi orðum og aðdróttunum um ósann-
indi, óheilindi og blekkingar. Allt þetta orðbragð er ósæmandi
góðum dreng, sem þar á ofan er prestur. Á dauða mínum átti
ég von en ekki því, hve fráleita merkingu sr. Sigurjón leggur
í ummæli mín um síra Sigmar. Ef ég héldi, að allir hinir prest-
amir hefðu misskilið mig svo herfilega, myndi það hryggja
mig stórlega, en ég er þess fullviss, að svo muni ekki vera.
Rúmið leyfir ekki að fara nánar út í ýms atriði í þessum kafla-
Presturinn blandar saman skoðun minni á trú og kirkjulífi.
Hann, sjálfur sálusorgarinn, þykist ekki þekkja ráð til að kynn-
ast lífsskoðun og helgustu áhugamálum annarra. Um kirkju-
siði vil ég bæta þessu við: Þeir eru að vísu form, en það form
er ytra merki þess, sem býr í sálinni. Það er líka form, að
gjöra krossmark, en myndi hann eða nokkur annar kristinn
maður vilja, að þjóðin týndi því formi? Ég er ófáanlegur til
að taka lögmál Móse fyrir reglu um kirkjusókn kristinna
manna, en er miklu kærara að hafa hliðsjón af orðunum 1
Sálm. 122: Ég varð glaður, er þeir sögðu við mig: Göngum 1
hús Drottins. Kirkjusókn er mynd af kirkjulífinu, hvað sem
trúarlífinu líður.
Það mun vera kaflinn á bls. 237 í grein minni, sem sr. Sigut'
jóni hefir einkum sámað. Mér þykir það mjög leitt, að svo
hefir orðið, því að það var síður en svo tilætlunin. Og þegar
vandlega er athugað, var satt að segja ekki næg ástæða til
þess að móðgast. Af kynnum þeim, sem ég hefi af prestum>
veit ég, að hnignun trúarlífsins, kirkjulífsins og safnaðarlífsius
í landinu er aðal umhugsunar- og áhyggjuefni þeirra, og ekki
þeirra eingöngu, heldur allra, sem hafa einlægan áhuga á þess-
um málum og fullan skilning á nauðsyn þeirra. Þeir prestar,
sem ég þekki, taka því ekki illa, að málið sé rætt. Þeir vita,
að ástandið er ekki þeirra sök og að svo er ekki heldur litið a
málið. Það er andi og stefna tímans, sem togar í á ógæfuhlið-
ina. Þessi sorgarsaga gjörist bæði í strjálbýli og þéttbýli, Þar
sem skilyrði væru þó til blessunarríks safnaðarstarfs og þa®
enda þótt prestarnir standi vel í stöðu sinni. Því að presturinn
einn megnar ekki að framkvæma verkið. Söfnuðurinn verður
sjálfur að koma móts við hann til samstarfs. En aðstæðurnar
geta verið erfiðar. Mér kemur ekki til hugar, að í hinni afar
strjálbýlu og óhæfilega víðlendu samsteypu sr. Sigurjóns sé