Kirkjuritið - 01.05.1957, Blaðsíða 11

PISTLAR
201
Nyman í Abo skrifar nýlega tvær greinar um prédikunina, og
er ekki myrkur í máli. Hann byrjar á þessari gömlu sögu:
Kirkjugestur hitti kunningja sinn á heimleiðinni. „Svo þú varst
við kirkju!“ segir kunninginn. „Hvað talaði klerkur um í dag?“
„Það sagði liann ekki,“ svaraði kirkjugesturinn.
Prófessorinn telur, að sagan feli ósjaldan í sér of mikinn
sannleika. í því sambandi er skylt að taka fram, að erlendir
prédikarar tala margir meira til tilfinninga en hér er að jafnaði
gert. Samt verður ekki neitað, að svipað þessu heyrist iðulega
hér. Og þótt að það sé oft gert af þeim mönnum, sem fara
ekki í kirkju og vita því ekki, hvað þeir sjálfir eru að segja,
er oss skylt að gæta þess ævinlega svo sem vert er, að fólk fer
í kirkju til að sækja þangað eitthvað. Og þar sem prédikunin
skipar slíkan öndvegissess og innan vorrar kirkjudeildar, verður
aldrei lögð við hana of mikil rækt. Útvarp og almenn menntun
eykur líka kröfurnar til prédikunarinnar. Auðvitað getur enginn
ætlazt til, þótt hann skreppi einu sinni í kirkju, að hann fái svör
við ákveðinni spurningu, hvað þá lausn á öllum sínum vanda-
málum. En sú almenna krafa, að prédikunin varpi kristilegu
Ijósi á einhver tímabær umhugsunarefni, á vissulega rétt á sér.
En eins og vikið er að hér á undan þarfnast líka ýmsir
kirkjulegir siðir og venjur endurskoðunar. Og þörfin á fjöl-
breytilegra kirkjustarfi er augljós, þótt hún verði ekki rædd að
þessu sinni.
Samúðarbréf.
Aður gerðu sumir bréfaskriftir að íþrótt. Lítt mun slíkt iðk-
a& nú á öld hraðans. Flestum mun finnast þeir hafa vel gert,
hafi þeir svarað kunningjabréfum, þótt seint sé og síðarmeir.
Sannleikurinn er samt sá, að flestum finnst gaman að fá bréf,
ekki sízt langt að komin. Sum bréf geta líka verið eins og
fuglasöngur um vetur, eða ljósi sé brugðið upp á myrkum
stað. Nýlega las ég um fallegt fordæmi erlendrar konu á þess-
uni vettvangi. Hún tók upp þann sið fyrir nokkrum árum að