Kirkjuritið - 01.05.1957, Blaðsíða 25

ORBIBGÐ - AUÐUR
215
er tengt, er og þess eðlis, að honum hættir mjög til þess að
fylla algjörlega hug mannsins, svo að ekkert annað kemst þar
að, og maðurinn verður þá þræll sinna eigin eigna.
Á meðal eignamanna samtíðar sinnar rakst Kristur þá líka
á alls kyns andstöðu og hindranir fagnaðarerindis síns: Stolt,
fyrirlitning, sjálfumgleði, hégómagirni voru meðal þeirra hluta,
er urðu Þrándur í götu þess, að Kristur og hugsjónir hans næðu
yfirleitt tökum á auðmönnunum, og Kristur sagði ýmis alvar-
leg og óþægileg orð bæði um ríka menn og beint við þá. Hann
gerði þetta af því, að honum var annt um þá eins og alla aðra,
en ekki fyrir þá sök, að hann hefði á þeim andúð eða óbeit, —
slíkir hlutir réðu enda aldrei neinu um afstöðu hans til eins
eða neins. En hann sá ákaflega vel þá hættu, sem eignir auð-
mannanna stofnuðu þeim í. Hann vissi, að þeir voru því van-
ir að allar dyr stæðu þeim opnar í krafti auðs þeirra, þeir
gátu veitt sér allt það, er þeir óskuðu, og í undirvitund þeirra
verður það álit því mjög auðveldlega til, að dyr himnaríkis
hljóti þá á sínum tíma að opnast fyrir þeim eins og allar aðrar.
En þar skjátlast þeim stórlega. Auðmaðurinn, er ávallt hefir
treyst gjörningamætti gullsins, stendur hjálparvana frammi fyr-
ir dyrum Guðs ríkis, því að auðmýkt en ekki auður er sá lykill,
er lýkur upp dyrunum þar. Og hinum hvössu orðum Krists til
auðmannanna var auðvitað ætlað að ýta við þeim og vekja þá
til vitundar um hættuna, sem þeir voru staddir í. Það var t. d.
ugglaust þetta, er vakti fyrir honum fyrst og fremst, er hann
sagði, að auðveldara væri fyrir úlfalda að komast gegnum
nálarauga en auðugan mann inn í Guðsríki. Já, svo djúpt dýfði
hann árinni í, en strangleiki hans opinberar einmitt elsku hans
til þessa fólks, er var í háska statt, án þess að hafa hugmynd
um það.
Já, þannig var það, Kristur elskaði alla menn, — auðmenn-
ina jafnt og ekkjuna allslausu. Hann beitti aðeins mismunandi
björgunaraðferðum, af því að ekki átti alls staðar hið sama
við, en auðugir og snauðir, háir og lágir, þeir stóðu í rauninni
allir jafnnærri hjarta hans, — áttu allir jafn greiðan aðgang að
elsku hans. Já, þannig var það og þannig er það enn í dag.