Kirkjuritið - 01.05.1957, Blaðsíða 22

Örbirgð — Auður
Cífisslaða Xrists
Undanfarandi ár höfum við íslendingar búið við meiri hag-
sæld, að því er snertir efnisins gæði, en nokkru sinni fyrr, og
á sama tíma er það svo, að rækt trúarinnar eða kristið safnaðar-
líf hefir sennilega sjaldan verið fátæklegra, þegar á heildina
er htið. Ýmsir vilja kenna okkur prestunum um þetta. Sumir
segja, að við séum ekki nógu rétttrúaðir, — aðrir að við séum
ekki nógu frjálslyndir, þess vegna komi fólkið ekki í kirkju,
og margt fleira er okkur raunar til foráttu fundið. Nú er það
sjálfsagt rétt, að við þyrftum að vera stæltari stríðsmenn og
stærri karlar en við yfirleitt erum, en mig grunar þó, að tómlæti
almennings gagnvart kirkjunni, herra hennar og hugsjónum
verði naumast til neinnar hlítar skýrt með því að benda á
þetta.
En hvar er þá svarsins að leita?
Hér kemur auðvitað ótal margt til greina, en rúmsins vegna
ætla ég aðeins að varpa fram einni spurningu, — þeirri, hvort
óhugsandi sé, að einhver tengsl séu milli hinna tómu kirkju-
bekkja og þeirrar auðshyggju, er svo mjög hefir mótað við-
horf manna hin síðustu ár. Og ég hygg, að svarið við þeirri
spurningu verði bezt undirbyggt með því að rekja stuttlega
afstöðu Krists til fátækra og ríkra og þeirra til hans.
Það er alkunna, að hinir forngrísku menningar- og mennta-
frömuðir skoðuðu þá er strituðu, báru hita og þunga dagsins,
— þeir skoðuðu þá yfirleitt ekki sem persónur, heldur einfald-
lega tæki, — verkfæri, er gerðu þeim sjálfum fært að vinna
öðrum og æðri viðfangsefnum. Rómverskir samtíðarrithöfundar
Krists tala af mikilli fyrirlitningu um hinn óupplýsta lýð, og
fræðimenn og farísear, fyrirmenn hans eigin þjóðar, tóku mjög
í sama streng. En það var einmitt meðtl hins fátæka fólks,