Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
361
varðandi lífskjör né lífnaðarhætti. Gaddaskyrtur og sjálfsfleng-
ingar munum vér líka telja misskilning á vilja Guðs. Föstur,
vökur og bænahald getur vissulega gengið úr hófi, ef hvert um
sig verður aðalinntak lífsins. Það getur líka eins verið merki
sjálfselsku sem sjálfsafneitunar.
Margir hinna minni spámanna og hinna óvitrari og þröng-
sýnni trúmanna hafa flaskað á þessu og öðru líku — gert með-
alið að markmiði.
En þessi viðurkenning, eða öllu heldur fyrirvari, haggar ekki
niðurstöðu máls míns, sem er í samræmi við almennings dóm,
bæði lærðra manna og leikra, — og einnig flestra þeirra, sem
hafna jafnvel sjálfri trúnni: Þeir menn, sem fyrir óslökkvandi
þrá, þrotlausa leit og geiglausa baráttu, hafa beðið þess og lagt
sig alla fram um að gera svo vilja Guðs, sem í þeirra valdi
stæði, — þeir hafa komizt næst því að verða það, sem yfirleitt
er kallað Guðs börn. Og jafnframt verður að viðurkennast, að
þeir eru sú bezta manntegund, sem heimurinn hefir af að segja.
Þeir eru með orðum Krists — salt jarðar og ljós heimsins. —
Það einkenni þeirra, sem hér veldur mestu um, er enn ónefnt,
— góðleiki þeirra — mannást þeirra.
Góðleikinn er jafn sjálfsagt einkenni guðsmannsins og birtan
er einkenni ljóssins. Sá góðleiki, sem leitar ekki eigin upphefðar
né ávinnings, heldur farsældar og gleði annarra. Slíkir menn
eru einmitt Albert Schweitzer og vinur flóttamannanna, faðir
Pire.
Og þeirra líferni er mesta prédikun kristinnar kirkju, — og
sú eina, sem alla vinnur.
Heimurinn hefir alltaf þarfnast slíkra prédikana, — þess hátt-
ar manna — og aldrei meira en á atómöld.
Efni smásögu, sem ég las ungur, getur skýrt ástæður og til-
&ang þessa erindis.
Ungan, hrifnæman og hugsjónaríkan mann dreymdi stóra
drauma. Hann ætlaði að verða skáld, lyfta hugum manna yfir
hversdagsleikann, syngja sólskin inn í sálir manna, benda heim-
inum á æðri leiðir. Hann hófst handa í þessari baráttu og skeytti
því ekki, þótt hann byggi við sult og seyru. ... En atvikin hög-
uðu því svo til, að hann hlaut ríkt kvonfang, — og heimurinn
breiddi á móti honum báða arma. . .. Þá kom á hann hik. ...