Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 37

Kirkjuvikur.
Kirkjuvikur.
Þaö vakti að vonum nokkra athygli, þegar boðað var til
kirkjuviku í vetur, fyrst á Selfossi, en síðan á Akureyri.
Þó að trúarleg félög hafi oft áður stofnað til samkomuhalda
i líkingu við það, sem hér um ræðir, má segja, að um nýjung
se að ræða í voru kirkjulega starfi.
I þessu erindi mun ég minnast á hina knýjandi þörf, sem hér
liggur til grundvallar. Þá mun ég segja frá kirkjuvikunni, en
síðan minnast á nokkur atriði, sem renna stoðum undir vax-
andi kirkjulíf.
Kirkjusókn á Noröurlöndum.
Eitt vandamál er oss öllum sameiginlegt. Það er kirkjusóknin.
Við það vandamál er kirkjan að glíma um víða veröld.
Fyrir tveimur árum kom út bók um Lúthersku kirkjuna. Hún
er skrifuð af nokkrum helztu fræðimönnum og leiðtogum
hennar.
Um kirkjuna á Norðurlöndum skrifar dómprófasturinn í
Uautaborg, Dr. Ragnar Askmark. Var hann einn af fulltrúum
sænsku kirkjunnar á norræna prestafundinum í Reykjavík fyr-
*r þremur árum.
Þar minnist hann á þetta vandamál og segir:
.,Hið eina samband, sem mikill hluti borgaranna hefir við
lrkjuna, er í gegn um hin kirkjulegu embættisverk: skírn,
fermingu, giftingar og jarðarfarir. Kirkjugangan er ekki sið-
yenja og kirkjusókn er veikasta hliðin á kristindómi Norður-
ianda.
Eíkjandi skoðun hjá fólki af öllum stéttum er, að í evangel-
jskum kristindómi sé ekki sterklega óskað eftir reglubundinni
lrkjusókn. Og sú afstaða breytist ekki, þó að öðru leyti sé lif-
a eftir kristilegum sjónarmiðum.