Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
403
prófi, hvort kirkjugangan sé ekki fyrirhafnarinnar verð, af því
að hún lyfti huganum og friði sálina í öllu háreisti og eirðar-
leysi dagsins.
Enn urn útvarp og kirkju.
Það situr við það sama og áður, að messum er útvarpað á
þeim dagstímanum, sem meinar flestum að hlusta á þær og
sérstaklega þeim, sem alls ekki geta til kirkju komið, eins og
ég benti á í síðasta hefti. Ekki er nú von, að allur almenningur
telji oss prestana mjög áhugasama og brennandi í andanum,
fyrst vér látum leika oss þannig eða sýnum slíkt tómlæti varð-
andi það, hvort boðskapur vor nær til fárra eða margra, En
þar kemur samt, að þetta verður lagfært. Kirkjan má ekki við
öðru.
Eg bendi hér líka á annað atriði í sambandi við útvarpsguðs-
þjónusturnar. Ibsen segir í Konungsefnum, að íslendingum sé
gefin blygðun sálarinnar. Þeim sé ekki tamara að tala um sín
helgustu einkamál en klæða sig úr fötunum á almannafæri,
þegar þeir gangi til lauga. En afsönnum vér þetta ekki, þegar
vér látum útvarpa sakramentunum? Eru ekki skírn og kveld-
máltíö helgar einkaathafnir, en hvorki sýningaratriði né aug-
lýsingastarfsemi? Hverja varðar um það á bifreiðaverkstæðum,
í strætisvögnum, í skipsmatsal eða á gosdrykkjaknæpu t. d.,
hvort einhver ber barn sitt til skírnar eða krýpur við kveldmál-
tíð Drottins, á tilteknum stað og stundu. Og hver hlustar eftir
þvílíku almennt talað með því hugarfari, að hann taki lifandi
þátt í athöfninni á andlegan hátt.. Frekar kann að vera, að það
sé haft að spotti. Kirkjustjórnin á ekki að líða þess háttar út-
varp. Áhætta misskilningsins og blátt áfram skemmdarinnar
er svo miklu meiri en sú von, að það sé einhverjum til sálu-
bótar.
Hér er verið að afklæða sig á almannafæri.
Hvað eiga þeir í vonum?
Afríka er að brjóta af sér nýlendufjötrana. Fleiri og fleiri
þjóðir krefjast þar frelsis og fá það á pappírnum og í orði
hveðnu a. m. k. Það sorglega er, að margar þeirra snúast nú,
t>egar þær þora það, öndverðar gegn hinum „kristnu þjóðurn".