Kirkjuritið - 01.11.1960, Qupperneq 45

Um upphaf og endir.
Eg hef afar stuttlega minnzt á ýmislegt varðandi Guð, Jesúm
Erist, kirkjuna og Ritninguna. En hver er meiningin með öllu
°g hvert stefnir það að lokum?
Um heiminn er það fyrst að segja, „að í uphafi skapaði Guð
himin og jörð“. Þetta eru fyrstu orð heilagrar Ritningar. Guð
skapaði heiminn og ákvað hans gang. Vísindin vita talsvert
Urn gang hans, — en kemur ekki til hugar að unnt sé að sanna,
að hann hafi gert sig sjálfur. Þau segja hins vegar, að hann
'ttuni einhvern tíma líða undir lok. Allt i lagi. Hafi Guð hleypt
honum af stokkunum, er hann fær um að láta honum vera
lokici.
I öðru lagi skapaði Guð manninn í mynd sinni, og maðurinn
er skapandi sögunnar. Guð gerði manninum það til heiðurs að
Sera hann frjálsan, en maðurinn hefur misbeitt frelsi sínu. Öll
Veraldarsagan er baráttusaga — sagan af því, hvernig menn-
lrnir hafa ýmist beitt frelsi sínu réttilega eða misbeitt því.
Stundum fer sagan svo að segja á seinagangi, en stundum eins
°g í stökkum, svo sem nú. En Guð hefur aldrei látið hjá líða
aÖ bera sjálfum sér óteljandi vitni, og margir hafa haft opin
aUgu fyrir ljósi hans á öllum öldum og hlýðnast honum. Og
Verið þann veg öllu mannkyni til óumræðilegrar blessunar.
Eristur birtist sem ljós heimsins. Allur góðleikur endurspeglar
mynd hans: öll þjáning er brot af hans þjáning; öll rangsleitni
^nossfestir hann. Þeir menn eru kristnir, sem skipa sér í fylgd
hans og helga sig þjónustu hans. Það er hlutverk kristinna
^anna, að fá aðra til að gæta Ljóssins og stefna á það — og
Par með mannkynið allt. Þetta er lífstilgangur vor, að vinna
^ð því að „Guðsríki komi á jörðu“. Á því er enginn vafi, að Guð
efUr sinn ákveðna tilgang með heimssögunni. En takmark
^annsins er ekki bundið við þennan heim einan; hann tilheyrir
^ðra heimi og á að gera sig hér hæfan honum. Ég er eins ör-