Kirkjuritið - 01.04.1963, Qupperneq 8

150
KIltKJURITIB
Vér liöfum sjálfir verið vottar að því, hvernig andi lians hef-
ur snortið þá, sem sorgin sótti lieim. Þar sem dauði náinna
ástvina hafði hyrgt sýn um stund, — þar kveikti liann að
nýju lífsins ljós. Hann hefur gert það með því að blása fylgj-
endum sínum í brjóst að taka að sér ekkjur og munaðar-
leysingja, og hann hefur gert það með því að taka þá að
sér sjálfur, þegar liarmþrunginn liugur leitaði til lians í bæn.
Þá falla geislamir frá krossins sól inn í hugarheim hinna sorg-
bitnu, svo að liann fyllist friði og öryggi. Þannig er því vafa-
laust einnig farið um þá, sem Jiessa dagana liafa liorfl út á
sjóinn, án þess að sjá bátana koma að landi.
Og loks — umliyggja hans náði til |teirra sem með lionum
dóu. „I dag skaltu vera með mér í paradís“, sagði liann við
annan þeirra, en hinn, sem spottaði liann var vafalaust inni-
falinn í fyrirbæn lians fyrir þeim, sem vissu ekki, hvað þeir
voru að gjöra. — Þannig eigum vér á deyjanda degi kær-
leika hans að mæta. — Hann veit, Iivað er að deyja. Hann
þekkir, hve einmana maðurinn getur orðið, þegar hann |>arf
að segja skilið við allt, sem jarðlífinu liefur fylgt, og er koin-
inn að þeim Jjröskuldi, sem heimana skilur. En eins og
faðmur lians er útbreiddur á krossinum, Jiannig er hann op-
inn til móts við oss í dauðanum, svo að enginn er einmana,
Jjegar skrefið er stigið, lieldur umvafinn örmum þess guðs,
sem veitir líf og ódauðleika. — Amen.
B Æ N
Ö, Jesús — J)ú baúst hiinneskun föður þinn hngg-
unar í sálarangisl þinni í grasgarðinuin.
Og þú veizt aú það eru sálir liér á jörð, seni njóta
livorki nokkurs styrks nc huggunar. Sendu engil til
að gleðja þær.
Forn-þýzk.