Kirkjuritið - 01.04.1963, Qupperneq 40

182
Ktli KJlIitlTIÐ
sagiVi vi(V sjálfan sig, að J»a<V væri
óhugsanlcgt að hann hefði gert
skakka sjúkdómsgreiningu eins skýr
og einkenniu voru á Marie Ferrand.
Samt var hann ákaflega áhyggjufull-
ur.
Klukkan liálf átta lagði hann upp
til sjúkrahússins, og var j>á afar
spenntur og allnr á nálum fyrir
forvitnis sakir. Hann gat ekki liugs-
að uin annað en þelta cina: Hafði
hinn ólæknandi læknast?
Þegar hann var kominn inn úr
dyrunum í sjúkraskýli Hins óflekk-
aða getnaðar, skundaði hann að
rúmi Marie Ferrand. Síðau stanzaði
hann starandi og kom ekki upp
neinu orði fyrir undrun. Breytingin
var svo yfirgengileg. Marie Ferrand
sat í hvítri sjúkratreyju uppi í rúm-
inu. Þóll andlitið væri enn guggið
og tært var það ljómandi af lífi;
augiin lindruðu og daufur roðahlær
á kinnunum. Og það geislaði svo
ólýsanlegur Iiátíðleiki frá allri per-
sónunni að það var engu líkara en
liann hrigði gleðihjarma yfir allan
þennan drungalega sjúkrasal.
— Læknir, mælti hún, — mér er
alveg hatnað. Eg er afar máttfarin,
eu ég held ég gæli l>ó gengið.
Lerrac greip tim úlnliðinn á
henni. Slagæðin sló rótt og reglu-
hundið. Ondunin var einnig orðin
algjörlega eðlileg. Lerrac vissi ekki
sill rjúkandi ráð. Var þctta kannske
aðeins sýndarhati, afleiðing ofsa-
fengis sjálfsefjunarmáttar? Eða var
það ný staðreynd, furðulegur og
órækur athurður — kraftaverk?
Lerrac hikaði andartak áður en hann
hófst handa um úrslitarannsókuina
á Marie Ferrand með því að skoða
á lienni kviðarholið.Svo ýtti liann,
kvalinn milli vonar og ótta, línlak-
inu ofan af lienni. Húðin var slétt og
hvít. Upp frá mjóslegnum lærunum
reis fíngert, flatt og vitund ihjúgt
kviðarhol eins og gerizt á ungri,
vannærðri stúlku. Hann þuklaði
mjúklega á því með hendinni í leit
að merkjum eftir þemhuna og
hólguhelluna, sem hafði verið þar
áður. Hvorl tveggja var úr sögunni
likt og ljótur draumur.
Lerrac varð kaldsveittur á enninu.
Honum varð líkast því og hann
hefði orðið fyrir steinkasti. Og liann
fékk álcafan hjartslátt. Aðeins með
því að hcita sig mikilli hörku gat
hann lialdið sér í skefjum.
Hann hafði ekki orðið þess var
að þeir dr. J. og M. komu inn í
salinn. En skyndilega lók hann eftir
því að þeir stóðu við hliðina á hon-
uni. — Það lítur úl fyrir að luin sé
læknuð, sagði hann þá. Ég get ekki
fundið neitt að hcnni. Viljið |>><*
ekki gjöra svo vel að rannsaka
liana?
Lerrac fylgdist með því al' Iifandi
áhuga, þcgar embættishræður hans
þukluðu kviðarhol Marie Ferrand
cins vandlega og þcim var frekast
unnt. Á því lék enginn vafi
stúlkan var læknuð. Þetta var krafta-
verk, — þess háttar kraftaverk, sem
hrcif fólk ómótstæðilega og koni
því lil að flvkkjast til Lourdes. Os
hrifning fólksins átti við rök að
styðjast. Hver, sem ástæða þessara
kraftaverka kunni að vera, var þa<>
víst, að árangur þeirra var ekki að-
eins furðulegur, lieldur jákvæður
og hlessunarríkur. Og Lerrac fagi'-
aði því á nýjaii leik, að hann skyld'