Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
153
tekið mörg ár. Hann yrkir helst á morgnana, byrjar á morgunbæn.
bað er Ijelegt hjú, sem ekki býður húsbónda sínum góðan daginn:
Verkin mín, Drottinn, þóknist þér,
Þau láttu allvel takast mjer.
Avaxtasöm sje iðjan mín.
Yfir mjer bvíli blessnn þín.
Gengur síðan að starfi og yrkir 3 til 4 vers. Hann heimfærir hvert
atvik og smáatriði hinnar gagnorðu guðspjallafrásagnar til daglegs
“fs, sjer allt lífið speglast í krossferlinum, og úr því verður hið
fimmta guðspjall, sem er sjereign vor íslendinga.
Islenzk bókmenning hefir gengið í öldum, sem rísa hæst á hinni
I°rnu ritöld, í Passíusálmum síra Hallgríms, Vídalínspostillu, og
nu á síðustu 150 árum í bundnu og óbundnu máli. Sú þjóð, sem á
sjer enga sögu er rótlaus, og engar bókmenntir blaðlaus. Saga og
kókmenntir varðveita íslenzkt þjóðerni, og hafa endurreist hið
forna lýðveldi.
Islendingasögur og Passíusálmar hafa ætíð verið, og eru enn,
kfandi bókmenntir með þjóðinni. Menn ræða um Hallgerði og
Gunnar, Njál og Bergþóru, bera fram afsakanir og ákærur, rétt
etns og um samtíðarfólk sje að ræða. Líkt er um Passíusálmana.
^að heldur hver fram sínu uppáhaldsversi eða sálmi, enda er um
auðugan garð að gresja, og lífgrös fyrir alla. Grímur Thomsen hélt
mjög fram þessu versi:
í gegn um Jesú helgast hjarta,
I himininn upp jeg líta má,
Guðs míns ástar birtu bjarta,
Bceði fce jeg að reyna og sjá.
Hryggðarmyrkrið sorgar svarta,
Sálu minni hverfur þá.
Og víst er um það, að vel er hjer sungið og spaklega. Jeg færði
þetta vers eitt sinn í tal við Þorstein Erlingsson, en hann mælti:
”Ekki jafnast það þó á við þetta: