Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 36

KIRKJURITIÐ
178
ar. Eru þó flestir þeirra frægir fyrir að liafa unnið þ.jóð sinni
meira til gagns og sóma en almennt gerist.
Gleðilegast við ávarpið var það, live það var laust við alla
flokkspólitík. En það sorglegasta, að það var a. m. k. tveim ár-
uni of seint á ferðinni.
Fáuni mun til hugar koma að það verði tekið til greina. Það
mun fáheyrt að stjórnmálamenn játi það á sannanlegan og
áþreifanlegan liátt, að sér kunni að liafa orðið mikil skyssa á.
Og á það að vísu við um oss öll. Jafnvel þótt uni liag ættjarðar-
innar sé að ræða. Eina úrbótin í málinu eins og sakir staiula er,
að knýja fram íslenzkt sjónvarp sem fyrst, svo sem áður liefur
verið vikið að liér í pistlunum.
En skrýtnar eru sumar rökfærzlur ,,sjónvarpseigenda“ -—-
ekki þó sú að þeir liafi raunar verið gahbaðir, ef svipta ætti
þá möguleikunum til að njóta Keflavíkursjónvarpsins — nei,
lieldur þær, sem hníga í þá átt, að það hefði verið moldvörpu-
sjónarmið að leyfa ekki stækkun sjónvarpsstöðvarinnar í Kefla-
vík og koma í veg fyrir að menn nytu þessa mikla menningar-
tækis sem fyrst og að það skipti svo sem engu máli, liverjir
reki sjónvarpsstöð hér á landi.
Hvers vegna töldu menn þegar í upphafi að ríkiS ætti að
reka útvarpið? Hvers vegna þarf einkaleyfi til að flytja inn og
selja útvarps- og sjónvarpstæki? Er ekki hvort tveggja tak-
mörkun á persónufrelsinu?
Hvers vegna leggja lieldur engir til að leitað sé hófanna við
yfirmenn á Keflavíkurflugvelli um að koma upp endurvarps-
stöðvum um allt land, svo að allir Islendingar geti strax notið
sjónvarpsins — og helzt komizt lijá þeim kostnaði að stofna
lil eigin útvarpsstöðvar og reka hana?
Svörin við þessum spurningum liggja í augum uppi.
En það er furðuleg vanþekking eða fáránleg sjálfsblindm?
þegar sagt er í reigingslegum tón, að ekki þurfi að óttast nn>
íslenzkuna. Henni liafi nú boðist brattara áður fyrr og hún
staðið af sér allar ógnir. Eins og allir viti ekki, að ekkert er
vottfastara af sögunni en það, að fjölmennar þjóðir — hvað
þá sárafámennar eins og vér — hafa týnt trú sinni og menn-
ingu á öllum öldurn.
Tala Danir, Norðmenn og Svíar sama mál nú og fyrir 1000