Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 9

KlRKJUIUTlt)
151
ur maðurinn. Þar er bæði lognalda og brimsúgur. Hann sækir efni-
viðinn úr samtíð sinni, frá söguöld og í heilög guðspjöll. Mál hans
er tært og skært, af vörum alþýðunnar, þrautræktað í frásögn,
skáldskap og ritmáli frá upphafi Islands byggðar. A öld niðurlæg-
ingarinnar kveður síra Hallgrímur kjark í sjálfan sig og þjóð sína,
hug og dug, og kveikir framtíðarvonir líkt og Egill í sorg sinni.
Síra Hallgrímur yrkir veraldleg kvæði, sem kallað er, sem
bera vott um ljettlyndi hans og gamansemi:
Misjafnt gengur mönnitm hjá
I múga sumir heyið slá.
Þó jafnt sje grasið jörðu á,
Eg fce varla nokkurt strá.
Lagskona mín, hún Leti fer,
Löngurn út á tún með mjer.
Sjaldan jeg því aleinn er.
Ekki vil jeg skrökva að þjer.
í viku sló í vettling minn,
Og veltum honum í heygarðinn,
Kom þá boli með kjaftinn sinn
og kvomaði allan heyskaþinn.
En þó síra Hallgrímur geti hlegið hjartanlega, þá er oftast eins
°g sálmalag á bakvið. Bakvið gamansemina er undirstraumur al-
vóru og jafnvel þunglyndis á stundum.
Gleðja Guðs skara, gaman og alvara.
Það er hófið, sem síra Hallgrímur marglofar, að hvorttveggja
fari saman. Síra Hallgrímur yrkir heilræða- og fræðsluljóð, sem
aiHr kunna: Ungum er það allra bezt, o. s. frv. Skáldið og prest-
urinn er einn og sami maður. Hann yrkir þungar heimsádeilur
ems og Meistari Jón flytur síðar af stól, og dregur arnsúg á flug-