Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 41

1‘jarni SigurSsson:
Úrelt kirkjulöggjöf
kkki var trútt um, að einliverjir hrykkju við, þegar einn ný-
björinna Reykjavíkurpresta gat þess, aiN sóknarbörn kallsins,
sem liann fluttist úr, væri ekki fleiri en íhúar eins fjölhýlishúss
' öN kirkjuna í borginni.
Islenzk kirkjulöggjöf er svo úrell að stofni til, að fjölmörg
úkvaeði hennar eru óframkvæmanleg. Engin stofnun önnur á
Islandi býr við löggjöf, sem stendur jafnfúnum fótum í tímum
einveldis og örbjargar. Lögin um skipan prestakalla, sem þó eru
1 hópi nýlegra laga, eru ekki annað en ný bót á gömlu fati. Þau
eru jafnframt glöggt dæmi urn úrelta löggjöf kirkjunnar. Þess
'egna verður þetta sama sagt um ýmis prestaköll, að íbúar
þeirra séu ekki fleiri en eins liúss í borginni. Meðan starfskraft-
ar kirkjunnar eru skornir svo við nögl sem nú er, verður þeim
mun brýnna, að hún gæti fyllstu hagsýni.
Nú er tvennt til. Annað hvort fæst enginn til að setjast í þessi
hunennu jirestaköll eða þá, sem þar sitja, brestur verkefni í
embætti. Er hvorugur kosturinn góður. Hitt er þá ekki síður
athyglisvert, að samtímis eru önnur prestaköll of fjölmenn til
að nokkur prestur geti gegnt þeirn sómasamlega nema ofhjóða
starfsþreki sínu. Þannig nýtast góðir starfskraftar hvergi nærri
eins og efni standa til.
Til að sýna, að hér er ekki farið með staðlausa stafi, vil ég
benda á eitt dæmi. I sýslu einni eru þjónandi sjö prestar, allir
á bezta aldri og áhugasamir. Samanlagður íhúafjöldi í þessum
SJÖ prestaköllum er ekki einu sinni þriðjungur þess, sem er í
fjölmennasta kalli landsins, þar sem einn prestur þjónar.
Hvaða stofnun önnur en íslenzka þjóðkirkjan liefur efni á
ilð sóa starfskröftum sínum á þennan liátt? Eða liefur liún