Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 16

158
KIIiKJUniTIÐ
hringur af öðrum. Þjóðin hefir tekið síra Hallgrím í tölu sinna
helgu manna. Hjer er enginn annar dómstóll til útnefningar dýr-
linga. Passíusálmar hans hafa legið á brjósti látinna, líkt og vega-
brjef í hina hinstu ferð. Lifendur hafa lesið sextíu útgáfur, eina á
fimm ára fresti. Og við hverja gröf hljómar
Allt eins og blómstrið eina,
Upp vex á sljettri grj/nd
(og síðar):
A snöggtt augabragði,
afskorið verðjtr fljótt.
Þar hefir síra Hallgrímur hugsað til Steinunnar litlu, dóttur
sinnar.
Hvencer sem kallið kemttr,
Kaupir sig enginn frí.
Þar hefir síra Hallgrímur hugsað til Guðríðar, konu sinnar, sem
var „keyft frí." I síðasta erindinu mælir hann sjálfur fyrir sína eig-
in hönd:
Ég lifi / Jesti nafni,
I Jesti nafni ég dey.
Þó beilsa og lif mjer hafni
Hrœðist ég dauðann ei.
Dajtði jeg óttast eigi
Afl pitt nje valdið gilt,
I Kristí krafti ég segi:
Kom þti sesll, þá þt't vilt.
Þetta voru engin svigurmæli. Þann veg tók síra Hallgrímur
dauða sínum 27. október 1674, sama ár og Milton hinn blindi,
höfuðskáld engilsaxneskrar kristni. Hann stóðst sína hinstu raun,
fagnandi góðri heimvon.
Jeg lýk máli mínu með þjóðarþökk síra Matthíasar: