Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 8

150
KIlíKJURITIÐ
Meðtak þú mtna önd, minn Jesú Kriste.
I þinni heilla hönd hún sje og gisti.
í Hvalfirði var öll framtíð síra Hallgríms til æfiloka. Þar fjekk
hann skjól fyrir næðingi Suðurnesja, og átti marga hollvini meðal
höfðingja, og allrar alþýðu manna. Jeg nefni hvorttveggja, því
sautjánda öldin er öld mikillar stjettaskiftingar. Hann kemst vel af.
„Sá hefir bezt út býtum,
Sem búið getur að sínu einn."
íslenzkir prestar hafa, fram á vora tíma, ýmist verið „sljettir”
bændur eða kirkjuhöfðingjar, og allt þar á milli. Síra Hallgrímur
var hvorttveggja, bóndi og prestur, í góðu jafnvægi. Honum er
gefinn sá vitnisburður, að siðferði hafi verið „uppá sljetta bænda-
vísu”, og mun þar átt meir við klæðaburð, framkomu og umgengni
en siðferði í nútímamerkingu, sem var lýtalaust. Hann var annars-
vegar alþýðumaður í beztu merkingu, sem hafði horn í síðu stór-
bokka og stoltarmanna, hinsvegar grandvar guðsmaður, sem bar
virðingu fyrir heilögu prestsembætti, og ætlaðist til hins sama af
öðrum.
Síst skal: sæmd neita,
Sannleik umbreyta,
Til reiði prest reita.
Og ekki var síra Hallgrímur skaðasár, þegar bærinn brann og öll
búslóð.
Syrgja skal spart,
Þó missi jeg margt,
Máttugur herrann lifir.
Fyrstu tíu árin í Saurbæ er síra Hallgrímur síyrkjandi. Þá nær
hann snillingstökum á hörpu sinni. Orðsnild og andagift er hans
náðargáfa. Hjá honum fer saman efni og stíll, en stíllinn er sjálf-