Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 34

Gunnar Árnason:
Pistlar
Landit) — tungan — trúin
Minnst er tveggja þjóðskálda í þessu hefti: Hallgríms Péturs-
sonar og Davíðs frá Fagraskógi. Báðum var lieilagt og hjartfólg-
ið þetta þrennt: landið, tungan og trúin.
Hallgrímur yrkir ekki ættjarðarkvæði í venjulegri merkingu.
Hitt var þá siður að kveða meira um aldarháttinn, og sjaldnast
lofsamlega. En þar sem endranær ber kvæði Hallgríms af, svo
að Aldarháttur hans telst til snilldarkvæða þann dag í dag.
En þótt Hallgrímur lýsi hvorki landslagi né fari beinum orð-
um um ættjarðarást sína, nægir að minna á eitt vers Passíu-
sáhnanna til sönnunar ást lians á landinu og tungunni og trúnni,
þetta:
Gefðu að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess eg beiði,
frá allri villu klárt og kvitt,
krossins orð þitt út breiði
um landið hér, til heiðurs þér,
helzt mun það blessun valda,
meðan þín náð, lætur vort láð
lýði og byggðum halda.
Þýðing Hallgríms Péturssonar fyrir varðveizlu íslenzkrar
tungu verður ekki vegin né metin og liggur of oft í þagnargildi-
Líklega á enginn þar meiri hlut að máli. Á meðan Passíusáhn-
arnir voru lesnir og lærðir af öllum mönnum að kalla í land-
inu, gat íslenzkan ekki orðið úti.