Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 32

174
KIRKJUIUTIÐ
Fyrir löngu var lionum orðið það ljóst, að engri menningu er
lífl nema kristinni, og enginn má liggja á liði sínu
Segið ]>að móður minni
að marki síðustu sporin:
skyldur rnuna, og mildi,
mannslund frjálsborin.
Ljósið á lýðsins blysum
lækkar, en sól liækkar.
Flug þrá vaxandi vængir
og veröldin stækkar.
Segið það móður minni
að niegi ég ná landi,
vísi mér leið og lýsi
ljós liimins, Guðs andi.
Býst ég nú brátt til ferðar,
brestur þó vegnesti.
En þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti.
Eilífðarlrú lians, sem orðin var liiklaus, kemur enn skýrar í
I jós í seinustu ljóðabók lians, Dögun, í kvæðinu: Ó8ur til lífsins:
Þó stormar og stórviðri geisi,
stjörnur lirapi og kulni bál,
mun gneistinn, sem Guð liefur tendrað,
glæddur í liverri sál.
Þá befst vor upprisuóður,
vor innri rödd fær máttugri tón,
anilinn skýrari skynjun,
skarpari lieyrn og sjón.
Nú er bans upprisuóður liafinn. Guð gefi, að liann megi dýrð-
legur verða.
Gesturinn
Það er óhjákvæmilegt, að maður, sem leitar sannleikans og