Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 30

172
K.IRKJUKITIÐ
ingjanna eins og mörg kvæði lians vitna. Hann elskar líí'ið og
skilur, að samnefnari þess alls, Iiöfundur og skapari, er GuS,
sem er yfir öllum, með öllum og í öllum. Frá Guði fyrir liann
og til lians eru allir lilutir. Því verða ástaljóð hans einnig að
lofsöng:
Lífið ert þú, mikli, eilífi ainli,
sem í öllu og alls staðar býrð.
Þegar hann yrkir um ástir í venjulegri merkingu þess orðs,
er liann nógu sannur til að lýsa tilfinningum sínum hispurslaust.
Hreinum er allt hreint. Hann veit að ástin er það afl, sem
hreyfir Iieimsins mikla sigurverk, og því öðlast ástaljóð Iians
mikla og undursamlega fullkomnun. Þau verða oft líkust helgi-
ljóðum, full lotningar:
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleýma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni gjörðu.
Brjóst þitt mér hlýju og hvíldar ennþá veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og eldur
Hvað, sem guðfræðingar segja, er mannleg ást og liimnesk í
ætt Iivor við aðra, það sannast af Ijóðum Davíðs:
Ég nefni nafnið þitt
og nóttin verður lilý.
Ég lieyri klukknaklið
frá kirkju í Assisí.
Þú kemur móti mér
í minninganna dýrð.
1 sólskini og söng
er sál mín endurskírð
Þessi undursamlega lyrik er eins og andblær frá æðri veröhl,
sem snertir lielgan streng í hvers manns brjósti. Enginn hefur
ort aðra eins lofsöngva um íslenzkar konur nema Jónas Hall-