Kirkjuritið - 01.04.1964, Blaðsíða 7

KIRKJURITIÐ
149
Maður finnur til með síra Hallgrími og viknar eftir rúmar þrjár
aldir. Einlægnin, viðkvæmnin og kristaltært mál brúar tímans
straum. Hjer birtist oss í fyrsta sinn hinn væntanlegi höfundur
Passíusálmanna.
Arið 1651 er síra Hallgrímur kosinn, og veittur Saurbær á Hval-
fjarðarströnd. Þar er nú fjölfarið, og jeg hygg að enginn fari þar
um í fyrsta sinn, án þess að minnast síra Hallgríms. Minning hans
fyllir út í fjörðinn. Lognið er hvergi meira, þegar sólin stafar geisl-
um sínum á skógivaxnar hlíðar og sljettan sjó, og Þyrillinn segir
td um hvirfilbyl og æðandi særok. Það er komið við í Saurbæ og
fúið inn í Hallgrímskirkju, sem er varanlegt og virðulegt minnis-
merki. Það er gengið undir Hallgrímsstein, þar sem síra Hallgrím-
ur sat löngum hugsi, og naut hins fegursta útsýnis yfir fjörð, og
hið innra með sjer yfir Ijóðheima. Það er spurt um, hvað Ferstikla
þýði. Ferstikla merkir skjólgarð, sem byggður er í kross. Þar var
Slra Hallgríms síðasta skjól. Þar lá hann banaleguna, gerði kross-
mark fyrir sjer að venju, og orti andlátssálmana þrjá, dauðvona, en
þó í fullu skáldafjöri:
Finn jeg að angum förlast sjn.
Falla tekur nú heyrnin mín.
Hendurnar hafa mist sitt magn.
Minn fótur vinnur ekkert gagn.
Eg á það eftir eitt
enn nú að deyja.
Og enn fremur:
Lamh Guðs, sem líf mjer fann,
Láttn mig vera sáttan við sjerhvern mann
Samt þig, minn herra.
Gef þú mér góða menn gröf mína taka,
Og meðan anda enn, yfir mjer vaka.