Kirkjuritið - 01.01.1966, Blaðsíða 48

42
KIRKJURITIÐ
sínum en skyldi. Fyrir það langar
hann einlæglega til að' koma öðrum,
sein líkt er ástatt um, á réttan kjöl.
Hann heldur því réttilega fram að
sjálfshlekking og þar af leiðandi
viljaleysi, sé inesti þröskuldur þess
að menn hafi sig upp úr feninu.
Segir þetta um sína eigin hjörgun:
„Svo hófst rannsóknin á því góð-
gæti, sem innrafyrir var, og þar
kom fleira í Ijós en ég hafði búizt
við. Það er ekki sársaukalaust fyrir
lítinn karl að uppgötva, að liann er
miklu ómerkilegri en hann liafði
látið sér til hugar koma.
Þessi sjálfsskoðun tók all mjög
á mig, en ég hélt samt áfram og
fann veiluna, sem valdið hafði því,
hve flatt ég hafði farið. Veilan var
þessi: Ég liafði alla tíð staðið vörð
um og verndað þrjózkuhlandinn
sjálfsliroka minn, og það var val-
an, sem ég liafði oftast oltið um.
... Þessari rannsókn á sjálfum mér
hélt ég áfram, og í fyrsta sinni á
ævinni leit ég ekki undan, þótt ég
uppgötvaði eitthvað, sem mér væri
raun að.
Þegar þessari tilraun til sjálfs-
skoðunar lauk, þá ávarpaði ég al-
góðan Guð og sagði sem svo að
liann sæi það hezt sjálfur, að nú
liefði ég lagt mig eins nakinn fyr-
ir framan hann og ég liefði vit og
ærleglieit til. Síðan hað ég hann um
að gefa mér þann styrk, sem á vant-
aði hjá mér, til þess að ég hefði
mig upp úr þessari lieimsku minni.
Þetta dugði mér, en vitanlega
varð ég að lialda áfrani að stilla
hug minn á Guð en ekki hið nei-
kvæða, fáeinar mínútur á hverju
kvöldi virtust nægja1.
Meginhluti hókarinnar er uni
dulræna reynslu höf.: sýnir, ber-
dreyini, hughoð o. fl. Það er ekki
allt stórkostlega mergjað, en samt
athyglisvert. Bendir í þá áttina, sem
öllum er liolt að liorfa í, að margt
hýr utan liins daglega sjónhrings
og að sálarheimur vor er enn að
mestu óþekktur og þó merkilegasta
rannsóknarefnið.
Þetta er í einu orði sagt ekki
stór hók, en mikið umhugsunar-
efni.
HEIMDRAGI
lslenzkur frólíleikur, gamáll og nýf■
2. bindi. — I'Sunn 1965.
Kristmundur Bjarnason liefur
amiast ritstjórn þessa sem liins
fyrra bindis og týnt saman efnið
úr ýmsum áttum. Sjálfur skrifar
hann einn lengsta og veigamesta
þáttinn: Fyrsti íslenzki kvenlækn-
irinn. Segir þar frá Hrefnu Finn-
hogadóttur, sonardóttur Guðmund-
ar prófasts Vigfússonar á Melstað
og dótturdóttur Benedikts „lækn-
is“ Einarssonar í Hnausakoti í Mið-
firði. Hrefna fæddist 24. 4. 1875 og
fluttist 8 ára gömul með foreldriuu
sínum vestur um haf. Þar lenti hún
í örhirgð, því að faðirinn andaðist
skömmu eftir að vestur kom og
varð móðirin að láta hörnin fra
sér. Brauzt Hrefna áfram með ótru-
legri viljafestu, þrælaði árum sani-
an en tókst að Ijúka hjúkrunarnánii
25 ára gömul. Giftist, en missti
mann sinn tveim mánuðum síðar.
Laulc læknaprófi vorið 1907. Gift"
ist aftur og gerðist læknir norður >