Kirkjuritið - 01.01.1966, Blaðsíða 16

10
KIRKJURITIÐ
Mikið fannst mér frú Áslaug fögur í skautbúningi, þar sem
hún stóð við hlið manns síns. Ósjálfrátt liugsaði ég sem svo:
Hvers vegna var þessi kona að giftast presti? Hví þá ekki lieild-
sala eða ráðherra? En svarið kom í hugann jafnskjótt: Þannig
fer Guð að. Alltaf skal hann gefa ástvinum sínum það bezta,
sem liann á í eigu sinni.
Ytri atvik urðu þess valdandi, að sr. Bjarni vígði mig til
prests. Það var og mér mikið gleðiefni. En aldrei liefði liann
viljað stíga feti framar en staða lians bauð. Slík var liáttvísi
lians innan kirkju sem utan. Tilfinning lians fyrir því, sem við
átti hverju sinni, var með fádæmum, enda sótzt eftir nærveru
lians, þar sem mikið var í húfi um virðuleik og háttvísi sam-
kvæmisgesta. Sr. Bjarni var viðkvæmur tilfinningamaður og
þess vegna auðsærður, en laus við að erfa mótgerðir. Hann
vildi lifa í friði og sátt við alla menn.
Man ég kvöldið fvrir vígsludag minn, er liann kallaði á mig
á sinn fund. Ég sárkveið fyrir þeim fundi, því að ég bjóst við,
að nú vildi liann fá að heyra ræðuna, sem enn var í sköpun.
Erindið var allt annað. Hann lagði áherzlu á þýðingu og ábyrgð
prestsvígslunnar og samfundir okkar enduðu með ritningar-
lestri og bæn fyrir morgundeginum. Hugur minn var í upp-
námi á vígsludaginn, en ég man nokkrar setningar lir vígslu-
ræðunni. Þær túlka viðliorf sr. Bjarna til liinnar liáleitu köll-
unar: „Yér berum liinn dýrmæta fjársjóð í brotliættu keri. 1
því er lielgur tilgangur . . . Presturinn er sendur af Guði til
þess að vitna um ljósið. Það eru svo margir sem vilja vera ljós-
ið. Ekki ert þú ljósið, en þú átt að vitna um ljósið, — liið eina
sanna ljós, sem lýsir, þegar öll önnur ljós eru sloknuð.“
Þegar ég sá sr. Bjarna í prestabópi, livort beldur var í kirkju
eða á mannfundum, — livernig framkoma lian öll var látlaus
og bógvær, virðuleg en jafnframt örugg, fannst mér hann oft
segja nieira og betur með þögninni, lieldur en aðrir, sem töl-
uðu.
Nú er sr. Bjarni liorfinn heim til Guðs. Hið mikla og trú-
fasta starf þessa stórbrotna og sérstæða kirkjuliöfðingja í með-
bvr og mótbyr verður mér hvatning til þess sjálfur að reynast
trúr. É^ mun ávallt blessa minningu elskulegs vígshiföður,
um leið og ég bið ástvinum lians ölluni þess friðar og þeirrar
gleði, sem Guð einn getur gefið.