Kirkjuritið - 01.01.1966, Blaðsíða 39

Karlkennd mannanöfn
með nefnifallsendingu eða án liennar
I “gum um mannanöfn, nr. 54, 27. júní 1925, segir svo í 4. gr.,
• Uiálsgr.: „Ekki mega menn bera önnur nöfn en þau sem rétt
lögum íslenzkrar tungu“. Síðar í sömu grein segir, að
cnnspekideild skeri úr, ef ágreiningur rísi um nafn.
e” hliðsjón af framan greindum ákvæðum úrskurðar Heim-
slJelvideild, að eftirfarandi reglur skuli gilda um endingu eða
endingarleysi í nefnifalli karkenndra mannanafna:
Alíslenzk (norræn) nöfn, sem endingu höfðu að fornu og
• ^rleitt liafa varðveitzt með endingu til nútímamáls, skulu
at|n balda lienni, t. d. Ásbergur, Erlingur, Haraldur, HallfreS-
|r’ Ólafur, SigurSur, ValgarSur, Vilbergur, Þorvaldur o. s. frv.
Pessum tilvikum er óheimilt að sleppa nefnifallsendingunni
•Ur.
-• Sania máli gegnir um orð, sem liafa endinguna -harSur og
tuldur, t. d. Bernhar&ur eða BjarnharSur, Vernharður, Rík-
a,our og Ósvaldur, jafnvel þótt erlend kunni að vera að upp-
runa.
3- Endingarlaus í nf. skulu vera íslenzk nöfn, sem svo hafa
)eiið frá fornu fari, t. d. Björn, Karl o. s. frv. Sama máli gegn-
)un nöfn, sem misst liafa nefnifallsendinguna frá því í forn-
í samræmi við liljóðlögmál tungunnar, t. d. Arnór, Hall-
1,1 ’ Steinþór, o. s. frv.
4- Endingarlaus mega einnig vera ýmis tökunöfn, sem fót-
Cs|u hafa náð, t. d. FriSrik, Gottskálk, Gústaf, Hinrik, KonraS
?t' ^i&rik. Þó má benda á, að sum þessara nafna liafa einnig ís-
enzkulegra form t. d. FriSrekur, Gottskálkur (sjaldgæft),
cinrekur, Konráður, Þjó&rekur (ÞiSrckur), og er vitanlega
nomlega leyfilegt að endurlífga þessar nafnmyndir.
' • Endingarlaus skulu vera tökunöfn, sem aldrei hafa haft
^efnifallsending u í íslenzku, t. d. Jón, Hans, Hannes, Jóhannes,