Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 18

12
KIRKJUIUTIf)
kominn frá fjarlægu landi og liafiVi aldrei áður séð bjarta vor-
nótt.
En nokkrum föðmum norSan viS bæinn rís kirkjan. Ég man
frá æskudögum mínum liversu ótakmarkaSa virSingu ég bar
fyrir benni. Ég gat stundum sem smástelpa setiS á kálgarSs-
veggnum tímunum saman og liorft á liana, þar sem liún bar
viS kvöldroSann, liá og tignarleg í niínum barnsaugum. Og
stundum fannst mér liún liækka, turninn ná lengra og lengra
upp í liina ómælislegu vídd og liæð liiminsins.
Ein fyrsta endurminning mín er í sambandi við kirkjnna.
Það er messudagur. Ég geng viS blið' móSur minnar. t öryggis-
skyni liefi ég stungið lítilli barnsliendi í lófa liennar. Við
liöfSum aðeins gengið upp kirkjutröppurnar og vornm að fara
inn fyrir þröskuldinn, þegar klukknabringing kveður við beint
yfir liöfSum okkar. Ég brekk í kút, verð ofsalirædd, þetta kom
svo snöggt og óvænt, en ég læt þó ekki á mig fá, við höldum
áfram eftir kirkjugólfinu inn í bekkinn okkar. Innan stundar
var ég á valdi helgitöfra messunnar, sá pabba skrýddan, standa
fyrir framan altarið, lieyrði sönginn — allt var fullkomnað.
Ég lield að ég megi fullyrða að kirkja var vel sótt á Miklabæ,
sjablan eSa ablrei messufall, en oft full kirkja. ÞaS spillti
lieldur ekki fvrir kirkjusókninni, að öllum var tekið með
mikilli gestrisni. Elestir eða allir komu inn eftir messu og
þáðu góðgerðir Iijá mömmu, en á meðan setið var undir kaffi-
borði mun faðir minn oftast liafa lialdiS uppi fróðlegum sam-
ræSum við gestina.
Ekki alls fyrir löngu bringdi ein kunningjakona mín til mín
og bað mig að skreppa til sín lil að hlusta á segulliandstæki.
Hún sagði að greindur eldri maður befði talað inn á það, og
væri hann ættaður af sömu slóðum og ég, og befði þarna
einmitt sagt frá messudegi á Miklabæ. Eg brá við skjótt, og
það gladdi mig mikið að beyra þennan greinargóða eblri mann,
staðfesta ]>á skoðun mína, bæði að kirkjusóknin befði verið
góð og að stundirnar við kaffiborðið í suðurstofunni á Miklabæ
befðu verið uppbyggilegar, og mundu einnig liafa dregið
messufólkið að.
Og árin líða. Sjálf á ég að fara að mynda heimili — prests-
beimili. Tímarnir liafa lítið breyzt. Ennþá starf-ar margt fólk
að landbúnaSinum, ennþá eru fólksmörg heimili í sveitum