Kirkjuritið - 01.01.1967, Síða 22

16
KIBKJURITID
ur að gera eins mikið og oft er gert úr því, að jólin séu liátíð
harnanna. Með því er verið' að blása eld í þær glæður að trúin
sé eingöngu barnameðal. Og vafalítið erum vér líka með því
að afsaka vort eigið kristsleysi. Vér þurfum fyrst og fremst
að gera binar kristnu liátíðir að hátíðum allra — ungra og full-
vaxinna.
Sveinbjörn Jónsson, spyr í niðurlagi viðtals við liann, sem
birtist í jólabefti þessa rits: Hvernig getum við komið Kristi
inn í verksmiðjur okkar, atliafnalíf og tækni?
Þetta er kjarni málsins — böfuðviðfangsefnið — mesti vand-
inn. Ég fæ auðvitað ekki nema rétt tæpt á mínu svari.
1 fyrsta lagi verðum vér að gera oss ljóst við bverja er að
eiga: livaða viðhorf fólk hefur lil lífsins og livers það spyr
fyrst og fremst. Og cinnig bvaða mál það skilur.
Predikun, sem var prýðisgóð fyrir 30 - 40 árum og lell þá
eins og skúr á þyrsta jörð, er ef lil vill líkust rykmekki í aug-
um og eyrum alls almennings nú á dögum.
Kirkjunni liefur oft gengið illa að átta sig á þessari stað-
reynd. Þess vegna er guðfræðináminu ef lil vill harla lítið
breytt áratugum sanian, meira að segja sjálfri prediknn-
arfræðinni. Þetta á við um alla kristnina.
I öðru lagi ætla ég, að í stað þess að bíða stöðugt eftir því
að Pétur og Páll komi í kirkju eða á kristilegar samkomur,
verðuin vér boðendur orðsins að leita þá meira uppi og lielzt
á vinnustöðunum. All víða erlendis koma prestar í stórar verk-
smiðjur og á aðra mikla vinnustaði og tala við starfsfólkið.
Ekki aðeins með predikunum eða erindaflutningi, en einnig
einslega og í viðræðuformi. Þelta síðast talda finnst mér skorta
einna mest í íslenzku kirkjunni. Vér prestarnir erum þar of
einráðir um orðið. Leikmenn ættu oftar að láta til sín lieyra.
Og vinsamlegar viðræður við andstæðinga mundu vera næsta
gagnlegar.
Skipulagningarþörf
Koma sjónvarpsins — liins ágætasta og áhrifamesta tækis, ef
rétt er notað — gerir þá þörf enn brýnni að kirkjan freisti
þess að fá eðlilega aðstöðu til afnota þessara fjölmiðlunar-
tækja. Samskipti hennar og útvarpsins liafa verið vinsamleg,
en óneitanlega er hlutur kirkjunnar þannig fyrir borð borinn