Kirkjuritið - 01.01.1967, Side 34

28
KIRKJUIUTIÐ
ingeimnum. Þar skóku djöflarnir vængi sína, svo að' sprakk
viS liauður og liiminn, en frá hlóöum Vítis mátti heyra grimm-
legan gný fordæmdra. Þar voru þeir píndir fyrir syndir sínar í
jarðlífinu og áttu illa vist.
Menn sá ek ]>á,
er margt höfðu
orð á annan logið:
Heljar hrafnar
úr liöfði þeim
harðlega sjónir slitu.
Menn sá ek þá,
er mörgum hlutum
væltu um annara eign.
Flokkum þeir fóru
til Fégjarns horgar
ok höfðu byrðar af hlýi.
I óði þeim, sem hinn forni höfundur vill að kveðinn verði
fyrir kvikum og fullyrðir að sé minnst að mörgu loginn, er
skýrt frá þeirri lilið tilverunnar, sem margir halda að umflúin
verði og ekki sé til: lífinu hinum megin. En það líf fylgir þessu
eins og bakhliðin tunglinu fylgir þeirri, sem að okkur snýr.
Allir Iilutir verða um síðir afhjúpaðir í eilífri birtu og það eru
þeir reyndar á hverri stund fyrir þeim, sem augu hafa til að sjá.
Grikkir vissu að Refsinornirnar eltu uppi menn, sem illverk
hefðu unnið, og næðu þeim alltaf að lokum. Þeir höfðu hug-
mynd um Tartaros eins og kristnir menn um Víti. Þetta eru
vitanlega trúarlegar táknmyndir, en styðjast við augljós rök.
Hin sígildu erindi Sólarljóða eiga við alla tíma. Enn fara
menn í flokkum til Fégjarnsborgar og bera byrðar af hlýi.
Þrælar Mammons hafa ævinlega mikið erfiði en bera eigi
annað úr hýtum en þreytu og armæðu að lokum. Blindir verða
menn af sínum eigin hlekkingum, unz þeir hætta að sjá grein-
armun á réttu og röngu. Lygarnar í veröldinni hafa heinlínis
verið gerðar að vísindagrein, sem nefnist áróður. Þetta tvennt:
Mammonshyggjan og áróðurinn er undirrót allra illinda í ver-
öldinni, vekur sundrung, fjandskap, öfund, styrjaldir og eyði-