Kirkjuritið - 01.01.1967, Síða 37

kiiikjuiutiu
líf.
31
sem ekki trúir á Guð' og engan tilgang liefur, sé óbærilegt
vi'\ Þess virði að lifa því. Það er ekki framar liræðslan
.' jöfulinn, sem þrúgar menn, ekki lieldur uggurinn við
1 au ann, lieldur hræðslan við lífið. Hið liversdagslega líf, þar
< 'U Ine,ln ganga dag eftir dag eins og múlhundnir uxar fyrir
a* ú söniu götuna, þeir eta og drekka og sofa til þess að fara
U ætur og ganga undir okið á ný. Þessi hræðilega endurtekn-
lng, sein Prédikarinn nefndi fyrir langalöngu „vonda þjáning“,
Tetur aö lokum orðið fyrir mönnum ægilegri en dauðinn. „Er
ek leit á verk mín og þá fyrirhöfn, sem ég liafði haft fyrir að
j-eia þau, þá sá ég að allt var hégómi og eftirsókn eftir vindi.
Ekk
ert er nýtt undir sólinni“.
Jýniöld kin nýja.
járnöld liinni nýju skyldi vélin leysa allan vanda. Grótti
ja kninnar malar ekki aðeins malt og salt, gull og gróða. Hann
' tlr lífsbaráttuna og gefur fleiri frístundir frá stritinu. Hann
og óvinur sálnanna: Hvíldu þig, hvíld er góð! Hann
bíla og flugvélar og livers konar leikföng fyrir
jttannfólkið. Er það ekki munur, að eiga vélina að, heldur en
Pann guð sem segir: í sveita þíns andlits skaltu þíns brauös
Weyta?
, ^u var tíð, þegar sagt var, að vinnan göfgaði manninn, en
juleysi væri óvinur sálarinnar. En nú vita menn betur. Nú
'öja menn fá lífsgæðin lielzt fyrir ekkert og láta hinar hölvísu
uieyjar vélaorkunnar: Menju og Fenju, standa við lúðurinn og
ainla fyrir sér. Þessar tröllskessur eru að vísu stórvirkar, en
etra er að vera ekki of áhyggjulaus og líta eftir þeim. Hvernig
°r a dögum Fróða konungs? Þær mólu og megins kostuðu,
lu,z skipið sökk undir þeim! Enn er hætt við, að þær mali
sPrengjur og vígvélar og tortíming öllu mannkyni, ef hús-
a‘ndur þeirra liætta að trúa á Guð og veröld andans og láta
I *r einungis þjóna sínum gömlu og grimmu áliugaefnum.
,st er um það, að liætti menn að líta á lífið eins og guðdóm-
ægan sjónleik, taka menn sig óðara til og tortíma því. Þá má
uð vita, livar við dönsum næslu jól.
Eerðin til Fégjarnsborgar.
ttrmgar fornaldar komu með gull, reykelsi og myrru, lioll-
®egír eins
ffamleiðir