Kirkjuritið - 01.01.1967, Qupperneq 47

KIRKJURITIÐ
41
®kal vera þjónn yð'ar; og sérhver sá, er vill yðar á nieffal vera frenistur,
131111 skal vera allra þjónn“.
í’etta hefur ekki hreyzt frá því, að Jesú Kristur niælti þessi orð. Hinir
l'” kölluðu höfðingjar þjóðanna láta þær sannarlega enn í dag vita af
„ aÖ þeir séu yfirhoðarar þeim og drottnarar, og enn í dag er það
l ''drottnunarandi þeirra, seni mestum erfiðleikum veldur í samskiptum
I Joðanna. Þessir valdasjúku menn láta aðra þjóna sér, og vilja láta aðra
l Jona sér. Það er hið sameiginlega einkenni þeirra allra. Hversu ólíkt
o undi kristindómsins og kenningum hans. Þar er boðorðið þetta:
oymdu sjálfum þér og þjónaðu öðrum. Leitaðu þroska þíns og hamingju
PV1. Og viljir þú verða fremstur allra, vertu þá allra þjónn!“ —
Iðgigerður Brynjólfsdóttir lifði og starfaði undir þessu merki þjónust-
|lnnar, þó a;V l,ón gerði lítið að því að halda því á lofti eða veifa því
ynian í samferðamanninn. Hún lét þjónustu sína í té, eðlilega og á yfir-
tslausan hátt, eins og það væri sjálfsagður hlutur, sem ekki tæki að
» 3 0ri'1 á. En sjálfsagt vildi liún sem minnsta þjónustu þiggja af öðrum.
3( var henni lítt bærileg tilhugsun að verða öðrum til hyrði. Henni
'3r að mestu leyti hlíft við því. — Og nú er lönguin og merkum
s,a>fdegi lokið og mjög verðskulduð hiusn og hvíld fengin. Það er fagn-
aðarefni en ekki sorgar.
langar svo að síðustu að þakka þeirri konu, sem liér er verið að
»»nast, fyrir þann tíma, sem örlögin létu okkur verða samferða á vegum
• ssiirar jarðar, og fyrir alla þá dyggu þjónustu, er hún lét fjölskyldu
»unni
te. Og í þessu sambandi minnist ég sögu, sem ég lief einhvers
S.3 3r lesið, en hún er á þessa leið: Kennari nokkur spurði nemendur
"la, hvað þeir vildu helzt verða um ævina. Svörin voru auðvitað mjög
ur'^V.'11 nai1 di- Einn vildi verða hermaður, helzt liðsforingi, annar sjómað-
j.Ir.’ Pr>ðji hóndi og þar fram eftir götunum. Loks sneri kennarinn sér að
vi'v'V'Urtl’ ^1^11111 s»áða, sem ekki hafði látið neitt lil sín heyra, og sagði
I V 'a»n: „En hvað vilt þú nú verða?“ „Mig langar lielzt til að verða til
^ssunar“, svaraði smásveinninn.
, '»■ ekki í nokkrum vafa um það, að Ingigerði Brynjólfsdóttur
jj 111,(11 aldrei neina stóra drauma um veraldlega upphefð eða gengi.
lil" ' dreymdi hinn fagra draum smásveinsins — að geta orðið öðrum til
'ssiinar. Sá draumur hennar rættist ■— og er þá ekki full ástæða til að
3 lleill>i lil hamingju að leiðarlokum? —
Friður sé með sál hennar.