Kirkjuritið - 01.12.1968, Qupperneq 13

Gunnar Árnason:
Haraldur Níelsson, prófessor
(fmddur 1. 12. 1868 — Dáinn 11. 3. 1928)
/ tilefni aldarafmadis
Séra Haralds Níelssonar veröur lengi jjetið í íslenzkri kirkju-
sögu. En álirif lians verða livorki mæld né vegin frekar en
þeysins, sem þýddi skaflinn í fyrra.
Hann var borgfirzkur bóndasonur. Fæddur og uppalinn á
Grímsstöðum. Alla tíð mikill unnandi náttúrunnar, enda sótti
bann til liennar flestar sínar fegurstu líkingar. Faðir lians
var austfirzkrar ættar, en móðirin, Sigríður, dóttir Sveins fróða
Níelssonar og Guðnýjar skáldkonu, sem kenndi sig við
Klambra, Jónsdóttur prests Jónssonar á Grenjaðarstað. Fræði-
niennskan var því Haraldi að vonum í blóð borin og ekki að
undra þótt liann væri skapbeitur tilfinningamaður langt um-
fram flesta.
Talið er að móðir bans liafi mótað bann mest á bernsku- og
æskuárunum. En liún var vitur kona og göfug, óvenju sann-
leikselsk og trúarsterk að kunnugra sögn.
Þegar Haraldur var á 17. ári missti bann föður sinn. En
Hallgrímur biskup Sveinsson fyllti það skarð að nokkru og
studdi bann til náms. Þau biskup og Sigríður á Grímsstöðum
voru samfeðra, en móðir Hallgríms af Bólstaðarblíðarætt, og
þeir frændumir því ólíkir að sumu leyti, en áttu líka margt
sameiginlegt í hina röndina eins og gengur.
Séra Haraldur var hugsjónaríkari og aðsópsmeiri, biskup
dæmigerður kirkjulegur fyrirmaður, báðir fríðir, nákvæmir
Herdómsmenn og orðlagðir fyrir reglusemi. Báðir dáðir í stóln-
tim en Haraldur þó langt um meir.