Kirkjuritið - 01.04.1973, Blaðsíða 77

ert án trúarinnar hið innra. Þv! að
Ver ^iótum stundum að biðja hið
yJra- einkum í messunni, eins og
Petta boðorð heimtar, þegar það
%ður bœnina hið innra og trúna,
, Vort sem er heima eða á akri, við
etta eður hitt verkið, og er ekki tími
f' að se9ia meira um það. Því að það
y 9ir bceninni Faðir vor, sem felur í
!?r ahar bœnir og munnlegt ákall í
rarn orðum.
b P,.ttvar 6ru nu t-)eir' sem °ska að
f.e ja °9 vinna góð verk? Þeir taki
f bœnina eina og iðki hana vel í
uann>- ha munu þeir komast að raun
f x er satt, sem hinir helgu
^ Ur s°9ðu, að ekkert verk jafnast
f Vl aenina. Það er auðvelt að tauta
k lr. ^^hhí ser eða er að minnsta
s 1 talið það, en það er stórt verk
eftj^ ,au9um Guðs að fylgja orðunum
með ',.aivaru bjartans í djúpri hyggju,
ist ■ <?n^Un °9 tra' svo að menn beið-
um6"1 œ®^e9a Þess/ se|m felst í orðun-
ste H9 e'9'' a^ beyrt verði. Þar
afl? ?r tlinn iHi andi á móti af öllu
ina •i' ^Ve ott hincirar hann löngun-
stað ^ ^œna' leyfir ekki stund og
inn ' Ve^Ur Íafnvel efa um, að maður-
ti SS þess verSur að biðja slíka há-
svo ^ann tri-ltlar manninn
bvort^h ma^urinn veit ekki sjálfur,
bvort ann ,t:>'®ur ' alvöru eða ekki,
an|e Unnt Se' a^ hcen bans sé þókn-
þ>vf qÍ l9 margar þvíllkar hugsanir.
er um b V6it VSÍ' ^ve Sart honum
aðs ' ^Ve mattu9 bœn eins trú-
Sagnlea^b5 ^ °9 °llum mönnum
he|2t r? . ess ve9na lœtur hann hana
verðui-e b' ^°mast fram. Maðurinn
ekki eW0 °ð Vera hy99inn °9 ma
um, að hann og bœn hans
séu óverðug frammi fyrir slíkri hátign;
hann þarf engan veginn að reiða sig
á verðleika eða láta ógjört vegna ó-
verðugleika síns, heldur gœta boð-
orðs Guðs og bera það fyrir sig,
standa gegn djöflinum og segja:
,,Vegna verðleika míns hef ég ekkert
aðhafst og ekkert látið ógjört vegna
óverðugleika míns. Ég bið og starfa
af því einu, að Guð hefur lofað öllum
óverðugum bœnheyrslu af einskœrri
gœzku sinni. Já, ekki aðeins iofað,
heldur fyrirskipað mjög strengilega
að biðja, að treysta og þiggja að
viðlagðri eilífri ónáð sinni og reiði.
Hafi hin mikla hátign ekki látið sig
muna um það að skuldbinda svo ó-
verðuga maðka með svo dýrum og
háleitum orðum til að biðja, treysta
honum og þiggja af honum, hvernig
cetti mig þá að muna um að gangast
undir slíkt boðorð með allri gleði, hve
verðugur eða óverðugur sem ég er?"
Þannig verður að reka af höndum
sér skeyti djöfulsins með boðorði
Guðs. Þá hœttir hann, en annars
aldrei.
9. En hverjir eru þeir hlutir og þœr
þarfir, sem verður að leggja fyrir al-
máttugan Guð í bœninni og bera upp
við hann til þess að iðka trúna? Svar:
Það eru fyrst og fremst sú neyð og
þörf, sem snerta hver einn sjálfan. Um
það segir Davíð í Sálmi 32: ,,Þú ert
athvarf mitt í allri angist, sem um-
lykur mig og ert huggun mín, sem
leysir mig frá öllu illu, sem umkringir
mig. Sömuleiðis Sálmur 142: ,,Ég hef
hrópað með rödd minni til Guðs Drott-
ins. Ég hef beðið Guð með rödd minni.
Ég vil breiða út bœn mína fyrir aug.
um hans og úthella fyrir honum öllu,
75