Kirkjuritið - 01.04.1973, Blaðsíða 75

ar í stað af eða á: Sá, sem reiðir sig
ekki á Guð, öðlast ekkert, hvorki það,
serr> hann beiðist, né annað betra.
Jil að vekja trú hefur Kristur og
siálfur sagt 1 Mark. 11: ,,Hvers sem
Þér biðjið og beiðist, þá trúið, að
Þer hafið öðlast það, og þér munuð
a það," og Lúk. 11: „Biðjið, og yður
un 9efast. Leitið, og þér munuð
ana- Knýið á, og fyrir yður mun upp
0 'ð verða. Því að hver sá öðlast,
sem biður, og sá finnur, er leitar, og
yrir þeim mun upp lokið, sem á knýr.
n ver faðir á meðal yðar mun gefa
fyni s'nam stein, er hann bœði um
ranð, eða fisk, þá gefa honum högg-
brm ' staðinn fyrir fisk, eða bœði
drek1 ■pm ^ 9eta inor"jm sPorð-
h f-s ^ no Þer' sem vonciir eruð,
1 . vit a gefa börnum yðar góð-
9|afir, hversu miklu fremur mun
aðirinn af himni gefa þeim heil-
9°n anda, sem biðja hann."
jn 1 ttver er svo harður og steinrunn-
tj|n'* svo máttug orð knýi hann ekki
0 a,, k’iája I fullu trausti, með gleði
end Uf*eii<a^ Margar bœnir yrði að
k Ur œta< ef rétt skyldi biðja sam-
kirk'^ ^essum orðum! Nú eru allar
sbn,Ur klaustur full of bœnum og
l'til^h ^ ^verni9 víkur því við, að
fer HStrUn nytsem' kemur af þvl og
að , a9Versnandi? Það er engu öðru
á e T"10 6n ^vi' sem Jakob bendir
eu-r ann se9ir: „Þér biðjið og öðlizt
þar' 0 ^V' ^er k'ðjið illa." Því að
'nni SSrn tru °9 traust er ekki í bœn-
þun' œnin olaað og ekki annað en
fyrir^h er^'^' °9 vinna. Fáist eitthvað
anlQ ana' er t30® ekki annað en tím-
nauðsynjar án nokkurra
gœða eða hjálpar sálunum til handa,
jafnvel sálunum til tjóns og blindun-
ar. í bœninni er mikið tautað með
munninum, án hugsunar um, hvort
menn öðlist eða óski þess eða hafi
trúi á því. Og þeir forherðast í slíkri
vantrú sem versta vana, gagnstœtt
iðkun trúarinnar og eðli bœnarinnar.
Af því leiðir, að réttur biðjandi er
aldrei ! vafa um, að bœn hans sé
vissulega þóknanleg og sé heyrð,
enda þótf honum veitist ekki einmitt
það sama og hann beiðist. Því að
neyðina skal leggja fyrir Guð I bœn,
en ekki setja honum fyrir um mœli,
hátt, takmörk eða stað, heldur fela
honum, hvort hann gefur betra eða
annað en vér höfum í huga, því að
einatt vitum vér ekki, hvers vér biðj-
um, eins og Páll ritar í Róm. 8, og
eins og hann segir ! Efes. 3: ,,Og Guð
gjörir og gefur meira en vér skiljum."
Þannig sé enginn efi um bœnina, að
hún sé þóknanleg og heyrð, og vér
látum Guð um það, en snertir stund
og stað, mœli og takmörk, hann muni
vel gjöra, eins og það á að vera.
Þetta eru hinir réttu tilbiðjendur, sem
biðja hann ! anda og sannleika. Þv!
að þeir, sem trúa ekki, að þeir verði
bœnheyrðir, syndga gegn þessu boð-
orði vinstra megin og víkja of lagt
frá þv! með vantrúnni. En þeir, sem
setja honum takmörk syndga hœgra
megin og ganga of nœrri þv! með þv!
að freista Guðs. Hvort tveggja hefur
hann bannað, svo að ekki sé vikið
frá boðorði hans, hvorki til hœgri né
vinstri, hvorki með vantrú né með þv!
að freista Drottins. Heldur skal vera
á rétta veginum með einfaldri trú,
73