Kirkjuritið - 01.04.1973, Blaðsíða 39

t
I fylling tímans
Um 400 ár hafði ísrael engan spámann átt. Þá gengur Jóhannes
skírari skyndilega fram. Með þeim sérstœða myndugleik, sem
spámönnum einum er léður, boðar hann, að nú skuli Guð taka
í tauma með hjálprœði sínu, svo sem hann hafi heitið. Guðs
ríki var í nánd. Því skyldu allir snúa sér og gera iðrun og búast
við því, sem fyrir höndum vœri.
Allir vissu, hvað um var að rœða, — ef skírarinn var í raun
sendur af Guði. Guð hafði reyndar sagt, að hann hefði áform
í hyggju og tilgang með öllu, sem á daga ísraels hafði drifið.
Ritningarnar báru því vitni. Hann hafði kallað Abraham frá
Úr í Kaldeu og leitt hann um ókunna stigu, til þess að hann
yrði cettfaðir lýðs Guðs. Hann hafði leitt lýð sinn út úr Egypta-
landi og gjört sáttmála við hann á Sínaí. Hann hafði gefið
honum lög sín, til þess að hann yrði heilagur, öðrum þjóðum
til dœmis og vitnisburðar. Hann hafði agað hann með árásum
og herleiðingum, en hann hafði aldrei yfirgefið þjóð sína. Hann
hafði sent spámenn sína, og þeir höfðu allir bent fram til þess
tíma, er hann skyldi koma, til þess tíma, er hann mundi stofna
nýjan sáttmála, frelsa lýð sinn og gefa honum réttlátan konung,
svo að höfðingjadómurinn yrði mikill og friðurinn tceki engan
enda á hásœti Davíðs og í ríki hans.
Þeir, sem heima voru í ritum spámannanna, vissu þó, að til
37