Kirkjuritið - 01.06.1975, Qupperneq 9

uPpruna, sem fleygar sig gegnum
a|dirnar og endurhljómar hið innra
me® oss- Og fyrir háaltari íslenzkrar
Pstni lútum vér í lotning þeirri náð,
a yér skulum vera kvaddir til hlut-
^rks í því helga drama, sem er kristin
r J3- Vér blessum þann Drottin, sem
metur °ss þess að fela oss að skila
0|nhverju inn í líðandi tíma úr eilífri
er|di sinni. Hann hefur leyft oss að
ja Ijósbrot dýrðar
skýin
sinnar gegnum
a sögunnar himni og í skuggum
þ9 skini vorra tíða. Það er hans náð.
,^a er vort líf. Á hæstum sögustað
vj'enzl<rar kristni horfumst vér f augu
' ^onunginn Krist og fylgjum hans
sU9um mót þeirri framtíð, sem hann
e nir til. Og vér biðjum hann, að
Se°rin hans á ferli liðinnar sögu, þau
m vér eygjum og þökkum, þegar
Sk^'ihU^SUm Skálholts og sækjum
meö 0lt 5eim’ me9' styrkja oss * spori
u h°num þá stund, sem vér stíg-
kvikum fótum jarðarmold.
9ott9 Vona. að hér verði oss öllum
fyr vera þessa daga, að þessi
ve^g3 ^^^slastefna vor í Skálholti
ytr- ' Skki a3eins nokkur viðburður í
heig S°9U sta3arins- heldur Ijúf og
a minning öllum þeim, sem hing-
þsækja að þessu sinni.
i f|.a 9erist °g annað hér í fyrsta sinn
- ramha|di prestastefnunnar: Náms-
fyrir presta verður haldið næstu
skeis
^a..eftir. Þar er líka gömul hug-
kem t len^u fil komið fóstur, sem nú
fagnS Ur 3urðarlið. Að auki má svo
sitth3 ^Ví’ alit Þetta sumar verður
°n fVa5 ^0tt um að vera í Skálholti
þessS Ur eitt við af öðru. En á milli
fundi 9 ra®stefnur verða haldnar og
er aformað, að hér verði gisti-
aðstaða fyrir fólk, sem hér vill dvelj-
ast sér til hvíldar og andlegrar hress-
ingar.
Þetta er sem sagt upphaf að nokkru
því sem koma skal á þessum góða
stað. Jafnan megum vér þakka, þegar
bænir eru heyrðar með áþreifanlegu
móti. í hverri bænheyrslu er fólgin
hvatning frá honum, sem fyrirheitin
gefur, hvatning um að biðja betur,
biðja um meira og þreytast ekki, lyfta
vonaraugum ennþá hærra upp. Væntu
stórra hluta af Guði. Voga miklu fyrir
Guð.
Fyrir löngu lét ég í Ijós þá skoðun
— það var gert í brýningar skyni,
en járnið var dálítið deigt á þeirri
tíð — að Skáholt væri ómetanlegt
tækifæri m. a. til þess að sameina
kraftana um raunhæft verkefni. „Það
er oft talað um kirkjulega einingu. En
hvað sameinar í reyndinni? Hvar mæt-
ast hugir okkar sjálfkrafa og orða-
laust í lifandi hugðarmálum og áþreif-
anlegum verkefnum? Hvenær tökum
við höndum saman ósjálfrátt, án yfir-
lýsinga, en í meðvitund þess, að nú
stefnum við allir í eina og sömu átt
og þurfum hver á öðrum að halda“?
Ég benti á það í framhaldi þessara
orða, að til væru hlutir, sem skírskota
á einn veg til allra, t. d. þegar kirkj-
an almennt verður fyrir árásum. Þetta
væri í sjálfu sér gott en bæri þó of
mikinn keim af því, að kirkjan væri
í varnarstöðu og sýni þá fyrst veru-
leg lífsmerki, þegar hún er óþyrmi-
lega klipin. Ég spurði: „Mundi það
ekki vera hollt og gagnlegt að sam-
einast um jákvætt verkefni, eitthvað,
sem er nógu stórt til þess að bera
yfir allar þessar stærðir, sem við er-
87