Kirkjuritið - 01.06.1975, Qupperneq 20

stefnu í fyrra. Sú lagfæring, sem gerð
hafði verið á frumvarpinu, þegar það
kom fram öðru sinni, var ótvíræður
ávinningur í augum þeirra, sem leggja
frumlæg, kristin siðgæðissjónarmið til
grundvallar. Þótti þeim flestum ekki
á það hættandi að reyna að sporna
við framgangi þess í þeirri mynd, þó
að mörgum virtist það ganga mjög
um of á rétt varnarlauss mannlegs
lífs. Var og gerð hörð áróðurshríð að
Alþingi í því skyni að fá frv. aftur
breytt í fyrra horf. Slíkur þrýstingur
getur haft ótrúleg áhrif, þótt hvorki sé
fjölment fylgi að baki né röksemdir
haldgóðar.
Á þessu umræðustigi lét mennta-
málanefnd kirkjunar enn til sín taka
og líkaði einum háttv. þingmanni illa
og ekki síður það lítilræði, sem ég lét
frá mér fara um leið. Voru fjörsprettir
hans í ræðu og riti af þessu tilefni
ánægjulegur vitnisburður um það, að
hann telur kirkjuna nokkurs megnuga,
en jafnframt glögg bending um það,
hvað í vændum væri á landi hér, ef
hugur gæti fylgt slíku máli með al-
ræðisvaldi. Því svo var þar talað sem
títt er í ónefndum þjóðfélögum, þegar
hið flokkslega almætti þarf að koma
einhverjum í þrælabúðir eða á geð-
veikrahæli.
En miklum mun betur var eftir því
tekið, að allmargir alþingismenn
beittu sér fyrir því, að helgi mann-
legs lífs á fósturstigi hlyti enn traust-
ari lögvernd en frv. gerði ráð fyrir.
Sú afstaða var þeim mönnum til
sæmdar í augum kristins fólks í land-
inu. í annan stað voru viðbrögð lækna
og hjúkrunarfólks mikil uppörvun.
Heilshugar þakkir og virðingu verð-
skulda þeir, sem í þeim stéttum tóku
forustu í gagnmerkri málafylgju og
stóðu með festu á rétti mannlegrar
veru til lögverndar, hvar og hvernig
sem hún er stödd.
Ekki þarf að ætla, að þetta mál sé
af dagskrá komið með setningu
þeirra laga, sem hér ræðir um oQ
horfa til betri vegar en til var stofnað
í upphafi. Ég dreg fyllilega í efa, að
veruleg rýmkun á rétti til fóstureyð'
inga frá því sem var í fyrri lögum,
hafi verið í samræmi við tilfinningu
og siðgæðismat mikils þorra manna
hér á landi. En menn þurfa að gera
sér grein fyrir því, að hér var að baki
sókn að einu því vígi, sem kristin
siðgæðis- og menningararfleifð hefnr
byggt upp til varnar lífshelgi. Það
hefur verið óvefengd forsenda í Iö9'
gjöf og réttarfari kristinna samfélaga'
að aldrei gætu aðstæður einstakling5
eða aðstandenda hans heimilað að
svipta hann lífi, hvort sem fæddur
var eða ófæddur, heill eða vangerðun
Og það þykir sjálfsögð forsenda 1
þjóðfélagsviðhorfi, að séu aðstæður
óvænlegar, beri að ráða bót á Því’
eftir því sem fært má verða, en að
enginn skuli fyrir það lífi týna, ®ð
lífshagir hans eða hans nánustu efLl
óvænlegir. Það hefur ekki þótt koma
til greina að fórna lífi eins eða neins
fyrir þá sök eina, að hann þykir by^1
á öðrum. Það er alvarlegt mál að
slaka á þessu, ískyggilegt tímanna
tákn, að þetta skuli gert að álitua1’
og einmitt, sérstaklega af sumu111
þeim, sem í orði hafa það mjög 3
oddi, að félagsleg samhjálp og sam
98