Kirkjuritið - 01.06.1975, Side 43

g óndnum) skilningi. Prófessor P.
c eyerhaus hefur dregið saman hjálp-
® isskilning Bankok á eftirfarandi
u9 f' >>Skilningurinn á hjálpræði Biblí-
fanhar’ Sern réttlæting fyrir Guði vegna
viV æ^'n^ac*auða Krists’ verður að
fyrir víðtækara hjálpræði, sem að
freStU 6r ^essa heims °9 Þa fyrst og
st af Þjóðfélagslegum og stjórn-
d a a|egUm t0ga tj| ag kirkju-
Ve'.^irnar og kristniboðsfélögin geti
sjn' fjii:,uin að slást í hóp byltingar-
l^Qna ' fr®lsisbaráttu framtíðarinnar.s
jn^3 ^uSsríkisins er tækifæri manns-
He' °^. ^a® si<ai koiT|a undir stjórn
Sa'rnsra®sins- Biblíuversin eru rifin úr
r^g en9' °9 Þeim blandað saman við
HjáiXlS^S^a ilugmyndafræði“.6
Ur e9ræði® er ekki ' Kristi einum, held-
Urn6r ^rist a® finna í öllum trúarbrögð-
Sa’°9 ^ess vegna skal tekið upp
frúarb*" Sem iei®' lii Þess, að ólík
póli re9Þ nálgist og renni saman.
I6gu|sk treisisbarátta er óhjákvæmi-
hun fylgifiskur, örvuð marxiskri
mynd^frægj 3 grejn mótmælir
psu k™ftugleg!,
mjöJOröa °g fimmta grein fjalla um
indis' Umdeiit efni, boðun fagnaðarer-
SfQtt'?S 09 Þjóðfélagsábyrgðina. John
nu u yÍ9'r f1®1" Þeim straumi, sem fer
BoSum Jlinn kristna heim og segir:
b0gu0 fa9naðarerindisins er einungis
eftirfyj 0rðsins óháð afleiðingum og
starf 9ð’ en kristniboð er hið kristna
bjóöa ' fyi)in9 sinni meðal annarra
kv£emi| ^ie®ieiagsstörfin eru óhjá-
Unnar' S9Ur ^attur hinnar kristnu köll-
boðnn °9 ma ekki ski|ja Þann þátt frá
'^^'egTsTö^r' °9 Þó eru Þjóðfé"
tískt fr 1 1 fm ekki kristniboð, póli-
6 si ekki frelsið í Guði. Evangel-
ískir kristnir menn halda gegn straumi
venjunnar. Þjóðfélagsmálum er gefinn
meiri gaumur sem hluta köllunar. Eink-
ar merkileg þróun fer nú fram meðal
margra kirkjudeilda. Menn vilja nú
,,fara út úr hinum kirkjulegu gettóum
(einangruðum hverfum)“. Kristin sam-
félög, eru nú að opnast. Sjötta og sjö-
unda grein bera vitni þessari hugar-
farsbreytingu.
í 9. grein er mikilvægt atriði, er
snertir kirkjupólitík. í Bankok kom
John Gatu fram með „moratorium-
kenningu" (frestunarkenning) sína.
Gerði hann ráð fyrir, að dregið
væri úr kristniboða og peningasend-
ingum til kristniboðslandanna, já jafn-
vel yrði þessu tvennu hætt. Síðan tók
Heimsráðið þessa kenningu upp á
arma sína. John Gatu hefur síðar
haldið fram, hvert sem sannleiksgildi
þess er, að skoðanir hans hafi verið
rangtúlkaðar í meðförum og hafi
Heimsráðið endað með þeirri kenn-
ingu, að ráðlegast mundi að kalla heim
alla kristniboða, nema þá í einstaka
tilvikum, og hætta bæri að senda pen-
inga til kristniboðskirknanna, en nýta
mætti peningana til framkvæmda á
vegum Heimsráðsins. Vakti þetta styrr
mikinn í kristniboðsfélögum á Vestur-
löndum og varð með öðru undirrót
Frankfurtyfirlýsingarinnar'r og Berlín-
aryfirlýsingarinnar.s Hér í 9. grein, sem
er undir áhrifum frá síðari skoðunum
Gatus er gert ráð fyrir, að nauðsynlegt
geti reynzt að draga fé og mannafla
til baka eða stöðva sendingar, til þess
að efla sjálfstæði innlendu kirknanna
eða til að hefja kristniboð á öðrum
svæðum. Er þetta málamiðlunartillaga,
sem á nú vaxandi fylgi að fagna meðal
121