Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 49

a’ að við séum öll ekki annað en
”"£ynd manns.”
9 er lítt lesinn í erlendri Ijóðagerð
°9 mun því ekki hætta mér út á þann
a|a ís að benda á skáldbræður Steins
hand
verið
aan lslands ála. Þetta hefur þó
reynt, af mér fróðari mönnum.
JM‘j a I IIICI I I UUdl I 11IUI IIIUI11.
^angurinn virðist vera hinn sami og
. ’ er uppi verður á teningnum við
gestur ei^'n ljeða Steins: Einnig þarna
a ferðinni menn, sem skynja hjart-
slátt
að
ei9in aldar nógsamlega til þess
setja fram þá tómhyggju, sem
öteinn wo.* u.,.,.._* ...
að
lnn varð þekktur að. Auðvelt er og
höf ^ fram a ten9slin m'i'' þessara
Ur|da og tilveruheimspeki í ýmsum
^yndum.
an^'fan lan9ar mi9 nefna erlend-
n öfund úr annarri átt, þ. e. sænska
ist plsver®iaunaskáldið Pár Lagerqu-
b ' n9an samtímamann þekki ég, sem
gb Ur en hann hefur háð þá Jakobs-
u tómhyggju og trúar, er einkennir
bað"1 ^teinarr- Lagerquist setti sér
mark ungur ,,að túlka samtíð sína
með 'istræn
^'ssulega
s®nsku
ui
um hætti“. Nú skal það
játað, að einkunnagjöf
akademíunnar er ekki óskeik-
L ’ hefum við íslendingar þó a. m.
ara'nu s'nr|i unað allvel úrskurði þess-
La r stofnunar. En nóbelsverðlaun
báttSrC,Uists kynnu að mega teljast lítils
þ6sar vottur þeirrar staðreyndar, að
S' ^efundur er ekki álitinn „ímynd
þa(J ns’ Sem aðrir kannast ekki við.“
VerkuVandarnái sem 113,10 fæst við '
Vera ^ Sinum’ munu viðurkennd sem
næsta ofarlega á baugi.
Ur d Velt væri a^ nefna ótal nöfn önn-
ég s^aUnar er ÞaS næsta broslegt, að
h|uti Uli sitia her og skrifa um alkunna
’ Sem óþarft ætti að vera að setja
á tölur um. Mér kemur í hug annar
sænskur meistari, sem tjáir sama
vanda á kvikmyndatjaldi æ ofan í æ:
Ingmar Bergmann. Myndlist samtíðar
okkar ber og í stórum dráttum að
áþekkum brunni. En látum við þetta
sitja í bráð. Ástæðan til þess, að ég
vildi hefja svar til sr. Kristjáns með
þessum athugasemdum, er sú, að hér
erum við að minni hyggju einna næst
kjarna ágreiningsins: Hvernig lifi ég til-
veruna? Hvernig lifir sr. Kristján tilver-
una? Hvernig stendur á því, að við
lifum hana með svo ólíkum hætti, að
öðrum þykir það gulli betra, sem hinn
jafnvel telur ímyndun eina?
Ógerningur er að hreyfa svari við
þessari spurningu. En mig grunar, að
ofangreint sjónarmið sr. Kristjáns,
þótt stutt sé aðfengnum fullyrðingum,
vitni um næsta takmarkaðan skilning á
hugarástandi samtímamanna. Þar með
skulu heilindi höfundar á alls engan
hátt véfengd. Viðhorf þetta er vafalaust
hluti af persónulegum tilverugrundvelli
hans. En hætt er við, að það hljóti að
teljast ,,séreign“ höfundar og fárra
manna annarra, — svo að notað sé
hans eigið orðalag.
Rétt er nú þegar að geta þeirrar
skýringar á upphafi tilveruheimspek-
innar, sem sr. Kristján hefur eftir
Harvey nokkrum Cox. Ekki mun ég
endurtaka skýringu þessa, enda er
hægurinn hjá fyrir menn að lesa hana
í síðasta Kirkjuriti. En sjaldan hef ég
séð jafn marklitla útþynningu þeirrar
marxisku einfeldni, að efnahagur og
stjórnmálavöld ráði ein öllu um þróun
mannlegra þanka. Ég læt mér Cox og
hugarheim hans í réttu rúmi liggja.
En mér þykir furðu gegna, er sr. Kristj-
127