Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 55

Öllu,
Það
opinberaður í Jesú Kristi. Hér er
3 eitt sagt, sem segja þarf.
Áður en við þennan þátt er skilizt,
hlýt
vegna
fáu
e9 að láta í Ijósi undrun mína
ummæla sr. Kristjáns um þau
orð, er ég lét falla varðandi hið
r°krasna hugtak, ,,eilífð“. Hér tekur
0 undur undir gagnrýni, sem áður
efur fram komið og satt að segja
'0stið mig furðu.
, 1 Þessu sambandi ber höfundur mér
a '3r9n skort á vönduðum vinnubrögð-
.rT1' ^9 á engin orð. Það eina, sem
e9 9erði, var að benda á skilgreiningu,
01 a- m. k. guöfræðingum er ámóta
kunnug og margföldunartaflan.
. Sr- Kristján telur, að „alvarleg
^ eila‘ krefjist þess, að ég skrifi lang-
tjUnd um hugtök á borð við eilífð og
hið eina og fjöldina, hið verandi
eiveruna, hið algjöra og hið af-
®Sa’ 9et ég að sjálfsögðu reynt að
a mér tóm til þess, þótt margir muni
l^|Unar betur til þess fallnir á landi hér.
Sv v°na ég, að höfundur skilji, að
,,vönduð vinnubrögð“ eru efni í
þQ.n umfangsmeiri ritsmíð en nokkur
a^lrra er’ sem ég hingað til hef sam-
s°tt vegna þessa máls. Væntan-
^ a fyhrgefst mér það þá einnig, þótt
6i<i<i 9eri tilraun til að hnýta neins
lan ,ran9sl<reitt heimspekisögulegt
gre9skiP aftan í þá fleytu, sem þessu
e9 klark°mi Var ætia® a® ver®a. Hvort
ann að áræða eitthvað slíkt síðar,
hvort9 me® oilu ósagt. Ég veit ekki,
in su 9agnrýni, sem fram er kom-
ag petur talizt svo þung á metum,
stóravSt-3a sé til að ráðast í vafasamt
auðv'rki ilennar vegna. Vænlegast væri
aðfe 'ta^ aS óenda á eitthvert það
n9ið lesefni, er að gagni má koma.
V
Mér til hressingar hef ég að nýju verið
að blaða í hinni systematisku guðfræði
Tillichs og öðru efni áþekku þessa
sumarmánuði, — jafnframt því sem ég
hef skotið skyggnum að grein sr.
Kristjáns Róbertssonar. Nær lokum
máls segir hann um þá Tillich og Bult-
mann: „Þeirn guðfræðingum mun þó
fjölga, sem hafna aðferðum þeirra og
telja, að þeir hafi misst marks. Til-
veruguðfræðin úreldist óðum eins og
hvert annað tízkufyrirbæri.“
Já, — miklir menn erum við Kristján
minn!
Fróðlegt þætti mér að vita, hvar eða
hvenær atkvæðagreiðsla hefur farið
fram meðal guðfræðinga, er leitt hafi í
Ijós þá niðurstöðu, sem hér er veifað.
Má vera, að sönnunargagnið sé þessu
sinni á ámóta vísum stað og verið hef-
ur í máli þeirra, sem ákafast skírskota
til ,,þjóðarinnar“!
Aldrei hygg ég það muni hafa
hvarflað að neinum, að rit þeirra
manna, sem sr. Kristján þarna stingur
á sig í framhjáleiðinni, yrðu um aldur
efst á baugi í heimi guðfræðinnar. Að
hinu kynni að mega færa einföld rök:
Hugmyndir þær, sem í dag eru kenndar
við tilveruguðfræði, eru engan veginn
nýjar af nálinni, né heldur eru þær lík-
legar til að hverfa af sjónarsviði kirkj-
unnar, þótt fyrnist yfir nöfn einstakra
manna. Áþekka trúarafstöðu má rekja
a. m. k. allt aftur til Tertullianusar, en
frá honum liggja þræðirnir um hendur
margra góðra drengja, öld fram af öld,
unz Kierkegaard tekur við hnoðanu og
fleygir því fram á við af meira afli en
flestir aðrir.
Ekki mun ég lengja mál mitt með því
133