Kirkjuritið - 01.06.1976, Page 78

un sína. Og handan jarðneskra landa-
mæra vonum vér á annað líf en það,
sem vér lifum hér í áhyggju og ótta.
Vér vonum, að þá fáum vér að sjá
Guð eins og hann er.
Vér sjáum því, að það er gróf föls-
un á kristnum trúararfi, þegar því er
haldið fram, að kristin trú gangi út frá
því, að maðurinn í öðru lífi verði ekki
annað en það, sem hann var á jörðu,
,,að barnið, sem deyr, hvort sem það
er skírt eða óskírt, haldi áfram um
eilífð að vera óviti, fávitinn, ungur eða
gamall, um eilífð fáviti, glæpamaður-
inn um eilífð í sama hryggilegaástandi
og hann var, þegar hann dó” (sr. Jón
Auðuns í Morgunblaðinu 17. ágúst
1975). Þetta er ekki einungis gróf
fölsun, heldur og alger vanskilningur
á því, hvað maðurinn er að kristnum
skilningi og alger blinda á það, hver
hin kristna von er. Einstaklingshyggj-
an getur metið manninn samkvæmt
því, sem hann veit sjálfan sig vera.
Fáviti er þá ekki fullkominn maður.
Kristin trú telur manninn vera meira
en það, sem hann hefur hugmynd um
í það og það skiptið. Kristin trú játar,
að maðurinn sé skapaður í mynd Guðs.
Mynd Guðs er oss gefin sem fyrirheit,
og þetta fyrirheit hefur verið uppfyllt
í Jesú Kristi. Til hans beinist von vor,
en ekki að því að einstaklingar þrosk-
ist og þróist til nytja samkvæmt hug-
sjón hins borgaralega samfélags.
Kristnir menn bera það traust til föður-
ins, að hann við endi aldanna leiði
manninn, mannkyn allt, fram til lífs í
samræmi við sinn upphaflega tilgang
á nýrri jörð, undir nýjum himni.
Þa3 er mjög athyglisvert, hversu úir og grúir
af alls kyns sögulegum og fræðilegum vit-
leysum i því fjölskrúðuga efni, er frá spiritist-
um kemur, lika því, sem að sögn styðst við
tíðindi frá öðrum heimi. Eitt beita dæmið um
rit, sem stýrist af rangtúlkunum, fölsunum og
vitleysum, og sem styðst við þekkingu fregn3
,,að handan", er Jónas Þorbergsson (1962)-
Svo undarlegt sem það virðist, þá leiðréttast
aldrei bersýnilegar vitleysur í sögulegu eða
fræðilegu tilliti frá „öndum að handan“, heldur
þvert á móti. Samkvæmt því virðast „öndunum
settar þær skorður, sem menntun viðkomand'
miðils er, sem út af fyrir sig segir töluvert
mikið um eðli sambandsins „út yfir landamser-
in“.
Með þetta í huga má Ijóst vera,
spiritismi og kristin trú nálgast veru-
leikann á svo gjörólíkan hátt, að um
samræmi er ekki að ræða. Hann getut
engan veginn aðstoðað kristna boðun,
en hún er kall til allrar veru mannsins
um líf í samhengi við Guð, við náunð'
ann og við náttúruna. Spiritisminn tal'
ar í hreinni mótsögn við boðskap krist'
innar trúar um lífið sem vettvang þjóp'
ustunnar við Guð og dauðann sem móf
mannsins og Guðs. Spiritisminn flytur
ekkert af hinni kristnu von um endut'
nýjun allra hluta fyrir nýskapandi verk
Guðs. Rödd trúarinnar talar ekki 1
spiritismanum. í honum heyrum v®r
miklu fremur rödd tómhyggjunnar;
rödd guðleysisins, enda þótt hún se
íklædd í trúarlegan búning.
Allt þetta þýðir, að „sannanir” spiri'
tismans eru einskis nýtar. Það, serr1
kallast sannanir, eru tilgátur eða fyr,r
framtrúarleg grundvallarafstaða. Þa ’
sem hann ber á borð sem staðreynd'r’
eru ekki annað en tilgátur, trúarsko
anir, bundnar sömu áhættu og ta
mörkunum og sérhver trúarleg atsta
önnur.
156