Kirkjuritið - 01.12.1976, Qupperneq 14

— Ég hélt áfram náminu, segir Aili.
Fyrst tók ég kandidatspróf í heimspeki
og síðan embættispróf í guðfræði. Eitt
ár milli prófa stundaði ég kennslu, en
því næst gerðist ég fulltrúi kristilegu
stúdentahreyfingarinnar. Og síðar fann
ég, að það starf hafði verið mjög góður
skóli til undirbúnings kristniboðsstarf-
inu. Þar tók ég einnig þátt í störfum
þess hóps, sem nefndur var Sjálfboða-
sveit háskólamanna. Þar var mér falið
að halda erindi um kristniboð meðal
Araba og múhameðstrúarmanna, svo
að ég kynntist því dálítið.
Þegar ég hafði lokið námi, hugðist
ég fyrst gerast kennari til þess að geta
borgað námsskuldir mínar. Við vorum
ekki kostuð til náms að heiman. Ég
fékk kennarastöðu í verksmiðjubæ, og
þar var allmargt kommúnista. Þar voru
haldin námskeið fyrir verksmiðjufólkið,
og var ég einnig beðin að halda erindi
um sjálfvalið efni. Ég fjallaði um krist-
inn dóm, hvað hann væri í raun og
sannleika. Þegar ég hafði lokið erind-
inu, bauð ég þeim, sem kynnu að hafa
áhuga á að kynna sér Nýja testa-
mentið, að hafa biblíulestra fyrir þá.
Og nokkrar stúlkur kváðust hafa áhuga
og vilja koma.
Ég hafði tekið á leigu herbergi hjá
presti einum. Ég spurði hann, hvort
ég mætti koma með stúlkurnar þang-
að. Hann eða öllu heldur kona hans
svaraði: ,,Það kemur ekki til mála.
Slíku fólki getum við ekki hleypt hér
inn. Þetta eru allt kommúnistar.1' —
Þetta var að sjálfsögðu eftir frelsis-
stríðið, sem jafnframt var stríð gegn
kommúnistum. Ég spurði þá, hvar ég
mætti vera með þær, og prestur svar-
aði: ,,Þú getur farið með þær í kirkj-
252
una.“ „Ekki er hægt að sitja í svona
stórri kirkju með fólk, sem aldrei hef-
ur sótt kirkju," anzaði ég. Hann sagði,
að við mættum vera í skrúðhúsinu.
Ég bað svo stúlkurnar að koma
þangað á ákveðinni stundu, þar
mundum við byrja lesturinn. i fyrsta
skipti, sem ég fór þangað, kom enginn.
Og næst þegar ég átti að halda erindi
á námsskeiðinu, spurði ég svo stúlk-
urnar, hvort þær hefðu ekki áhuga, —
þar sem þær komu ekki. Þær svöruðu:
„Víst höfum við áhuga, en við vorum
feimnar að koma í fyrsta skipti. Og
þetta er líka í kirkjunni. En nú kom-
um við.“
i næsta skipti komu þær þó nokkr-
ar og við byrjuðum að lesa í Nýja'
testamentinu. Og þetta voru mjög góð-
ar stúlkur. Þær voru svo heiðarlegar
og einlægar í leit sinni. Það var gott
að vera með þeim. Þær spurðu, og við
ræddum saman. Oft gengum við sam-
an um götur og röbbuðum. Ein þeirra
var foringi í æskulýðsfélagi kommún-
ista. Hún háði harða innri baráttu.
Og einhvern daginn, þegar við vorum
á göngu, komu á móti okkur forstjóraf
úr verksmiðjunni, sem þær unnu '•
Þegar stúlkurnar koma auga á Þa
álengdar reyndu þær í flýti að tosa
mér inn í hliðargötu. Ég spurði; „Hvers
vegna?“ Þær svöruðu: „Þeir eru a®
koma þarna.“ — „Já, og hvað um
það?“ sagði ég. Og við héldum áfram
til móts við þá. Þeir heilsuðu mér. En
þegar þeir voru gengnir framhja>
sögðu stúlkurnar við mig: „Jæja, kenn-
ari, nú misstuð þér alveg mannorðið'
úr því að þessir herrar sáu yður með
okkur.“
Sú þessara stúlkna, sem var foring1