Kirkjuritið - 01.12.1976, Blaðsíða 17

að taka á móti mér. Þá var Haifa svo
i'NN bær, að höfnin var nálega engin.
Arabarnir komu eins og sjóræningjar
móts við okkur og kepptust hver
sem betur gat um að hrifsa eitthvað
af farþegum og farangri í sinn bát.
i-ætin voru svo mikil við að kasta
niSur í bátana, að nokkuð af varningi
í sjóinn. Sumt náðist upp aftur, en
tv®r kistur sukku, og ekki veit ég,
hvort þær náðust nokkurn tíma upp. —
^9 enn er Aili skemmt, heldur betur.
Ég var tvo þrjá daga í Haifa segir
hún
og kynntist þá kristniboðunum
^ar. einkum þó ungri stúlku frá Eng-
landi, Hönnu Hurnard. Við urðum góð-
ar vinkonur, og seinna ferðuðumst við
Sarnan og heimsóttum nokkur sam-
yrkjubú Gyðinga.
Ég bað dr. Churcher að gefa mér
ráð. Þá sagði hann: ,,Já. í fyrsta
a9i: Þér verðið að hafa þolinmæði. i
03ru lagi: Þér verðið að vera þolin-
Og í þriðja lagi þurfið þér,“ —
°9 verður Aili afar spekingsleg og
eikur mann, sem talar af þungri
a erzlu 0g ígrundar hvert orð, —
’’P°linmæði.“ — Og svo hlær hún og
lllar í henni hláturinn.
, . Þvi næst sagði hann: „Þegar
er farið nú til Jerúsalem með leigu-
1 ’ — það voru ekki til neinir áætl-
^narbílar í þá daga, — ,,þá gæti viljað
|V° li'> a5 bíllinn væri ekki í fyllsta
9'. Og bílstjórinn reynir þá að gera
fer tlann’ en Þa5 tekst ekki. Og það
að dimma, og bílstjórinn sezt inn í
lg inn °9 fer að sofa. Þá væri vitur-
9ærSt y®ur gera hi® sama- Þa®
ej ' viijað til, að næsta dag færu
hjál Ver^ir fram hjá ' bíl, sem gætu
Og næsta dag fór ég að svipast
eftir bílnum þar, sem hann átti að vera.
Nú, það liðu nú held ég þrír tímar,
áður en hann gat lagt af stað. En á
leiðinni gerðist ekkert, svo að ég
komst heilu og höldnu til Jerúsalem.
Og þegar við nálguðumst borgina
byrjaði að snjóa, svo að þar var allt
alhvítt, þegar komið var á leiðarenda.
Mér fannst þá, að faðirinn á himnum
væri að bjóða mig velkomna. Hann
var þá þarna einnig.
Öll þessi saga, svo skrúðlaus, sem
hún er, er sögð af stakri gleði og
unaðslegum gáska.
Þakleki á Olíufjalli
— Ég hélt fyrst til fröken Anders-
son. Hún átti heima á Olíufjallinu, —
og það var vetur í Jerúsalem. Ég man
það helzt þaðan, að það var hræðilega
kalt, segir Aili, og enn finn ég, að
minningin hlægir hana. — Þar var ar-
inn, segir hún, og við kveiktum upp í
honum, en gluggarnir voru nú þannig,
að allur næðingur fór inn um þá. Og
okkur var svo kalt, að mér hafði aldrei
orðið eins kalt í Finnlandi. Ég fór í öll
þau föt, sem ég hafði, segir hún og
skemmtir sér konunglega. Og það
rigndi hræðilega.
Þannig voru þá húsakynnin hjá
Hildu Andersson, sænska kristniboð-
anum, sem Ólafur reit um forðum. Og
nú fer hnýsinn að spyrja.
— Hafði hún byggt þetta hús sjálf
eða keypt það ?
— Hún hafði látið byggja það fyrir
sig þarna á Olíufjallinu, en verkamenn-
255