Kirkjuritið - 01.12.1976, Blaðsíða 11
^0rf* ,il Oliufjallsins frá Golgata, sem Gordon taldi vera.
ræði.“ Um leið og hann sagði það,
annst mér einhvern veginn, að Guð
efði ákveðið, að svo skyldi verða, —
e9 gæti ekkert við því sagt.
°9 síðan hóf ég guðfræðinámið,
ee9ir hún og hlær við. Að nokkrum
^ma liðnum fékk ég síðan hugboð um,
Guð vildi, að ég sneri mér að
r|stniboðsstarfi, en ekki veit ég,
vemig á því stóð. i fyrstu var það mér
kuð framandi. En þegar kom að
^a9nýtum æfingum prestsefna við
_eildina, varð ég einnig að taka þátt
sJ3e'rn- Þá kom röðin að mér að
Q yrja nokkra drengi á fermingaraldri,
tím^ me®an var að búa mig undir
0 ann’ teust sú hugsun mig, að ekki
að f ^9. I<ennt börnunum, að þau ættu
6f ,yl9ia Kristi, hvert sem hann kysi,
e9 hefði ekki sjálf tekið þá ákvörð-
un að fara fúslega þangað, sem hann
vildi senda mig. Mér fannst ég verða
að taka þessa ákvörðun, áður en ég
færi í spurningatímann. Ég taldi aug-
Ijóst, að því fylgdi afneitun hjúskapar
og fjölskyldulífs og trúlega kæmi í
minn hlut að fara til einhvers fjarlægs
lands og e. t. v. vera þar ein alla æv-
ina. Ég fann, að ég gat ekki beðið þess,
að slíkt yrði, en að lokum varð mér
hugsað til Krists í Getsemane. Hann
bað: „Verði þinn vilji, en ekki minn.“
Og þá bæn gat ég beðið í einlægni.
Þegar ég bað hana, fékk ég frið, og ég
vissi, að staður minn var kristniboðs-
akurinn. Næsta morgun fór ég til skrif-
stofu Kristilega stúdentafélagsins og
skrifaði nafn mitt í bók sjálfboðaliða
háskólamanna. En ég sagði engum frá
því.
249