Kirkjuritið - 01.12.1976, Blaðsíða 62

fyrirlestrum, en unnum syngjandi í
garðinum þess í milli.
Þegar þaðan kom, fékk ég að fara
inn í þænarherbergi og líta augum
mynd af Moon. Við báðumst fyrir upp-
hátt í 20 mínútur, hlýddum á upplestur
úr riti Moons og sögðum: „Góðan dag,
góðu foreldrar.“ Kona Moons var með
honum á myndinni.
Hver dagur var öðrum líkur: á fætur
kl. 6,30, bænasamkoma, morgunverð-
ur með söng og bænarorðum, síðan
fjáröflun, það sem eftir var dags og
langt fram á kvöld. Við ókum syngj-
andi til nærliggjandi þorpa. Það þótti
mikill sigur fyrir Guð að herja út úr
vegfarendum nokkrar krónur. Og því
meira fé, sem okkur tókst að safna,
þeim mun þóknanlegri vorum við Guði.
Við þurftum enda að fara á vínbari á
kvöldin að sníkja peninga af gestum
Oft komum við ekki heim fyrr en um
miðnætti. Eftir hálfan mánuð var ég
orðin svo úrvinda af þreytu, að ég
gat varla staðið í fæturna fyrst eftir að
ég kom ofan. En eftir fimm vikna fjár-
söfnun, hafði ég aflað trúflokknum um
hálfrar milljónar króna.
Þar kom, að ég þurfti heim til mín í
einkaerindum. Daginn eftir hringdi
dyrabjallan. Það var kominn svertingi
að nafni Ted Patrick. Moonistar höfðu
varað okkur við honum og sagt hann
ræna fólki og berja það. Við rifumst
hástöfum í hálfan dag. Hann sýndi mér
pappíra um Moon, sem hann hafði afl-
að frá Kóreu. Hann lék fyrir mig af
segulbandi upptökur með röddum
fyrrverandi lærisveina Moons. Hann
spurði mig, hvort ég myndi fremja
morð, ef Moon beiddi mig þess. Ég
kvað svo vera, og þó hafði ég aldrei
leitt hugann að því fyrr.
Það sem loks kom fyrir mig vitinu
var Biblíu-tilvitnun, sem Patrick hafði
upp fyrir mér: „Þér munuð þekkja
sannleikann, og sannleikurinn mun
gjöra yður frjálsa.“ (Jóh. 8:32). Mér
þótti sem Ijós hefði verið tendrað í
húsinu og þungu fargi af mér létt. Ég
var frjáls.
Næstu mánuðir reyndust erfiðir. Það
var því líkast að lenda á annarri
plánetu að taka upp sína fyrri lifnaðar-
hætti. Það var svo skrýtið að aka aftur
bílnum sínum, skrifa ávísanir, horfa
á sjónvarp og lesa annað efni en bók
Moons. Smám saman fylltist það tóma-
rúm, sem myndast hafði innra með
mér. Það var líkt og að venja sig af
eiturlyfi. Síðan hefi ég hitt marga, sem
flúið hafa hreyfinguna, fullir þeirrar
hræðslu og sektarkenndar, sem ég var
þjökuð af. Saga þeirra er mjög áþekk
minni.
(Byggt á grein í bandaríska vikuritinu
„Time“, 14. júní 1976).
Gunnar Björnsson tók saman.
300