Kirkjuritið - 01.12.1976, Blaðsíða 47

ðöngum í Háskólahverfinu ellegar í
strætisvagni. Enginn staður var í aug-
Urri kennimannsins öðrum betri eða
Vern' til slíkra orðaskipta. Engri skoð-
Un var heldur vísað á bug fyrirfram.
var heimilt, svo lengi sem umræð-
an einkenndist af þeirri háttvísi, sem
Prófessor Jóhanni var geðgróin.
BrygSist nemendum sú háttvísi, var
kennarinn hins vegar horfinn, — ekki
alasandi, varla einu sinni þykkjuþung-
Ur> en horfinn, týndur. Undir slíku
hvarfi vildi enginn búa, bæri hann í
rjósti snefil af hversdagstilfinningu
mennskra manna. Enda var prófessor
óhann kominn aftur jafn skjótt og
r°faði til, vökull, opineygur og hýr, —
reiðubúinn að halda fram orðræðunni.
Stundum bauð mér í grun, að þessi
ma®Ur hefði lifað svo marga raun, að
9 getið af sér algjört tómlæti and-
®P*nis stráksskap og stóryrðum. Þess
°nar hátterni var svarað með undrun-
arsvip og þögn.
Sumir telja víðsýni til mannkosta.
ngan þekkti ég víðsýnni en prófessor
°hann. Allir hlutir virtust honum jafn
ugleiknir. Ekkert kom honum á óvart.
vinlega var svo að sjá sem hann
a ði ígrundað ólíklegustu efni iöngu
____Ur en þau bar á góma, — yfirvegað,
^ °g aflað sér þekkingar. Ég veit það
fann að þykja ofrausn að halda því
e'tth' ^ ' Protessor Jóhanni hafi búið
er brotakrot at Sókratesi ef satt
Þó i^’- S0m Sagt er um Þann mann-
h ®te9 ÞaS flakka. Prófessor Jóhann
e i eflaust brosað að því, — sínu
°si- En ég læt það sem sagt flakka.
ht vekur ævilanga aðdáun, að
maður, sem svo víða deildi sér, skyldi
jafnframt vera öllum öðrum stefnufast-
ari, þegar komið var að grundvallar-
atriðum kristinnar trúar. Ekki þannig
að skilja, að þar væri fram farið með
offorsi eða fordæmingum í annarra
garð. Einnig þessi efni voru öllum
heimil til umræðu og véfangs, ef sett-
um reglum siðmenningar var fylgt. En
uppbygging sú, sem nemendur nutu í
trúfræðitímum prófessors Jóhanns
varð ógleymanleg árétting alls hins
bezta, er notið varð við önnur nægta-
borð. Þar var dreifðum vötnum safnað
að einum ósi. Eftir svo sem tveggja
vetra setu í þessum kennslustundum
var hún upp timbruð fyrir innri aug-
um sú eina, heilaga, almenna kirkja,
sem við höfðum gengið á hönd. Byggð
var hún á bjargi. Um það var aldrei
að villast. En jafnframt var hátt til
lofts og vítt til veggja í húsinu því,
vistarverur margar, dyrnar sömuleiðis,
— stundum fleiri en óþolinmóðum og
einsýnum æskumanni þótti hóf að.
Aldrei fór prófessor Jóhann svo
mjög á kostum sem einmitt þá, er reynt
var að fá hann til að loka dyrum,
lækka ioft. Sundurleitum athugasemd-
um rigndi yfir undrandi tilheyrendur.
Föngum var viðað að úr öllum afkim-
um veraldar. Síðan leiftraði ein setn-
ing eða fleiri, eins og elding úr óráðnu
lofti, — ummæli, sem aldrei hverfa úr
huga, fremur en hinn góðlátlegi undir-
tónn, innileikinn og kátínan. Eftir sat
nemandinn, lítið eitt sneyptur, en um
leið furðu ánægður með sinn hlut. Og
heilög kirkja hélt áfram að rísa.
Það er alkunna, að því aðeins eru
guðfræðideildir starfræktar við há-
skóla á Vesturlöndum, að til er kristin
285