Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 26

ið, — og tók prestvígslu strax að prófi
loknu. — Var hann þegar ráðinn prest-
ur saínaðanna í Dakota. — Fyrstu árin
þar mætti hann nokkurri andspyrnu,
sem þó hjaðnaði brátt við nánari kynni.
Því það mun vart of djúpt í árinni tek-
ið, þótt sagt sé, að hann hafi unnið
hug og hjarta allra þeirra, sem kynnt-
ust honum. Hann var glæsimenni á
yngri árum, hugljúfur í viðmóti, stór-
vel gefinn og hámenntaður — vökull
og óþreytandi í starfi sínu, — og
gæddur þeim persónutöfrum, sem að-
eins fáum útvöldum hlotnast.
Guðfræðilega var hann mótaður af
kenningum norsku sýnódunnar, — og
á sinni tíð mun hann hafa orðið fyrir
talsverðum trúarlegum áhrifum frá sr.
Páli Þorlákssyni. — Á öðru kirkju-
þinginu 1886, sem þá var haldið í
prestakalli sr. Friðriks, Garðar í North-
Dakota, er sagt, að hann hafi fundið
að því við sr. Jón Bjarnason, að hann
væri ekki nógu lútherskur! Má af því
draga nokkra ályktun um trúarafstöðu
hans á þeim árum. Á þessu kirkju-
þingi var sr. Friðrik þegar kosinn
varaforseti kirkjufélagsins, — og
gegndi hann því embætti til ársins
1899. Yfirleitt virtist fara mjög vel á
með þessum tveimur leiðtogum, hon-
um og sr. Jóni. Vann sr. Friðrik ötul-
lega að framgangi kirkjulegra málefna
meðal landa sinna, bæði á kirkjuþing-
um og í söfnuðum sínum í North-Dak-
ota. Með ráðum og dáð studdi hann
sr. Jón í starfi, — og um langa hríð
sneru þeir bökum saman, vígreifir í
hinni margslungnu baráttu við að
vekja, kalla og halda hinni dreifðu,
vestur-íslensku hjörð til haga þar sem
þeir, samkvæmt sinni trúarsannfær-
Sr. FriSrik J. Bergmann
ingu, vissu henni bezt borgið, — a
lendum hinnar lúthersku kirkju. —■ 09
ekki létu þeir sér nægja að hafa vak-
andi auga með hjörðinni þar vestra, '
heldur renndu þeir eldfránum trúar-
augum austur um haf, — heim t'J
gamla ættlandsins, — og það fór ekki
á milli mála, að margt fannst þeif11
nauðsynlegt að taka til athugunar,
gagnrýna, — og vega vægðarlaust að
— í fari móðurkirkjunnar á gamla
Fróni. — Þær aðfinnslur og ádeilur
voru, eins og gefur að skilja, litnar
harla misjöfnum augum hér heima. En
hvað sem annars má um þær segja,
þá er það áreiðanlegt, að þær voru
ekki fram bornar til þess að láta lj°a
sitt skína— og ekki til að vekja úlfú
264