Kirkjuritið - 01.09.1977, Qupperneq 12

— Varstu nokkurn iíma lærisveinn
síra Árna sem skólapiltur?
— Nei, hann gat ekki kennt þannig.
— Hafði hann ekki heimanemend-
ur neina?
— Nei, hann gerði a. m. k. mjög
lítið af því. Hann eirði ekki við það.
Hann var þá alltaf að fræða menn um
annað en það, sem var í bókunum.
Hann var svo intelligent. Hann gat ekki
verið að stauta við málfræði og þess
háttar. Hins vegar byrjaði minn skóla-
lærdómur á þvf, að væntanlegur
tengdasonur hans, Kristján Einarsson,
las einn vetur utan skóla hjá honum,
og hann fékkst loksins til að taka mig
í kennslu seinni part vetrar. Ég held,
að faðir minn hafi reynt að koma mér
til allra presta þarna um kring, en þeir
neituðu allir að taka mig. En þarna
var ég á heimili síra Árna líklega þrjá
mánuði, og það var skemmtilegur tími.
Hann átti svo mörg börn á öllum aldri.
Elzta dóttirin var þá sem sagt trúlofuð,
en svo voru hin allt niður í tveggja ára.
Það yngsta var stúlka, sem ég hélt oft
á og var ósköp skemmtileg. Þar voru
margir hlutir ræddir, sem ég hafði
aldrei áður heyrt talað um. Þetta var
allt svo fjörugt og líflegt og skemmti-
legt, að ég hafði aldrei upplifað ann-
að eins.
— Hvað varstu gamall þá?
— Þá hef ég verið fimmtán ára. —
Það var yndisleg dvöl. En sjáðu til,
fimmtán ára unglingur þá var ósköp
líkur og tólf ára núna. Hann var svo
miklu aftar í þessari félagslegu menn-
ingu. Hann var ekki að öllu leyti aftar,
því að það var aftur á móti dýpri þekk-
ing, sem hann hafði, heldur en sú, sem
unglingarnir hafa núna. Hann lifði í
þessu nána sambandi við starfið,
inn í það voru fléttaðar ýmsar heim3'
lesnar bókmenntir og umtal um Þ&'
Fólkið las Ijóðin utan bókar og t>aí
þau saman hjá skáldunum, þegar ÞaU
höfðu sama yrkisefni. Það var feiknar'
leg uppfræðsla, sem maður fé^
þannig.
Eg hef aldrei séð yndislegri
móttökur
— Var síra Árni mikill heimilisfað'r
— Ja, hann var það náttúrleð3
Hann var að sjálfsögðu æðstur alli"3 a
heimilinu, eins og annars staðar, e<]
hann átti ágæta konu, sem hafði heirfl
ilið allt í höndum sér, íyrirhafnarlaus;
að manni sýndist, svo að ekki Þurft'
mikið á honum að halda við það-
heimilið var yndislegt, mikill geSÍÍ>
gangur og mikið fjör.
Mér er sérstaklega minnisst®"
einn gestur, sem kom þar. Það va
leikpredikari, sem hét Runólfur. Han
var lærisveinn hans hérna gamla La<
usar Jóhannessonar. Þeir höfðu orð'
fyrir áhrifum frá Skotlandi, presW
önskum áhrifum, og predikuðu aftlJÍ
hvarf, predikuðu mjög strangt. j
Hann var mikill skapmaður ÞeS
Runólfur. Hann var í Hjálpræðishern
um og átti heima á Sauðárkróki, minn
mig. Hann kemur einu sinni, og
kveið svolítið fyrir, hvernig þetta mu^
taka sig út, því að síra Árni get
verið sterkur líka. Það var margí n
KK'
nd°
fiif'5
þessum predikurum, sem honum e
féll, en hann bar óskaplega virðiR
fyrir þeim vegna alvöru þeirra og ^
hreina lærdóms, það, sem hann na
170
J